Recensie: Gary Moore – How Blue Can You Get
Gary Moore – How Blue Can You Get
Format: Deluxe CD – Vinyl (180 grams) – Digital
Label: Provogue – Mascot Label Group
Release: 2021
Tekst: Tom Wouters
Het is dit jaar alweer 10 jaar geleden dat een van de allerbeste Europese bluesgitaristen of all time overleed. Gary Moore, die zijn geboorteland Noord-Ierland als jonge muzikant al snel verruilde voor de Ierse republiek, begon zijn muzikale carrière als hardrock gitarist in de bands van zijn vriend Phil Lynott, Skid Row en later Thin Lizzy, maar eigenlijk vond Moore die hardrock maar niks en in 1990 keerde hij terug naar zijn grote liefde, de blues. Met het album ‘Still Got The Blues’ scoorde Moore direct een smash hit.
Maar 10 jaar geleden kwam er een abrupt einde aan het leven van Gary Moore. Op vakantie in Spanje overleed hij in zijn slaap aan de gevolgen van een hartaanval. Nu wordt zijn tiende sterfdag herdacht met een album met acht niet eerder uitgebrachte nummers die uit de archieven van de Erven Moore zijn opgeduikeld.
Acht nummers die Moore laten horen als de geweldige bluesgitarist die hij was. Moore heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij als gitarist vooral geïnspireerd was door Peter Green (hij kocht als jong gastje zelfs Green’s Gibson Les Paul 1959). In 1995 maakte hij zelfs een album voor zijn grote inspirator (‘Blues For Greeny’).
Alleen al de vier bluessongs, die zo van ‘Still Got The Blues’ zouden kunnen zijn weggelopen, rechtvaardigen het kopen van ‘How Blue Can You Get’.
De prachtige ballad In My Dreams is het zusje van het titelnummer van ‘Still Got The Blues’, met Moore’s kenmerkende slepende en loepzuivere gitaarsound. Datzelfde geldt voor de slowblues van Love Can Make A Fool Of You en Living With The Blues. Prachtig is vooral de titelsong How Blue Can You Get, waar de invloed van Peter Green op het spel van Moore wel zeer evident is; het nummer zou zo van een Fleetwood Mac-album kunnen zijn weggelopen.
De resterende vier nummers nemen we op de koop toe. In Done Somebody Wrong horen we de invloed van zijn vriend Rory Gallagher terug, net als in I’m Tore Down. Het instrumentale Steppin’ Out en de wat ‘messy’ studiojam Looking At Your Picture fungeren een beetje als vullertjes. Maar het zij de samenstellers van het album vergeven.
Zoals gezegd, alleen al de vier prachtige slowblues nummers rechtvaardigen de aankoop van het album van een bluesgitarist die tot de allergrootsten kan worden gerekend.
Tracks:
01. I’m Tore Down
02. Steppin’ Out
03. In My Dreams
04. How Blue Can You Get
05. Looking At Your Picture
06. Love Can Make A Fool Of You
07. Done Somebody Wrong
08. Living With The Blues