Recensie: Fanfare For The Uncommon Man – The Official Keith Emerson Tribute Concert
Fanfare For The Uncommon Man: The Official Keith Emerson Tribute Concert
Format: CD – DVD / Label: Spirit Of Unicorn Music
Release: 2021
Tekst: Filip Heidinga
Keith Emerson werd op 2 november 1944 geboren en wordt gezien als één van de beste, dan wel niet de beste, toetsenist en componist in het progressieve rock genre. Emerson overleed op 11 maart 2016 en iets meer dan twee maand later, op 29 mei 2016, werd in het El Rey Theatre in Los Angeles een tribute concert gegeven. Dit eenmalige concert is nu eindelijk op CD en DVD uitgebracht. Deze release is voor mij natuurlijk een mooie gelegenheid om de carrière van Emerson weer eens te doorlopen.
Keith’s vader was een amateur pianist en wou graag de liefde voor muziek overdragen op zijn zoon. Op achtjarige leeftijd kreeg Keith dan ook zijn eerste pianolessen. De jaren die volgen speelt de jonge Keith veel en leert hij verschillende stijlen te spelen, van klassiek tot Jerry Lee Lewis.
Ondanks het feit dat hij het liefst de hele dag piano speelde ging hij na zijn schooltijd werken bij een bank. Tijdens de lunchpauze speelde hij in een bar en ‘s avonds en in het weekend speelde hij in verschillende kroegen.
Het is geen verrassing dat zijn werk bij de bank hieronder leed en Emerson werd dan ook ontslagen.
Emerson gaat vervolgens in verschillende bandjes spelen tot hij in 1967, op drieëntwintigjarige leeftijd, de band The Nice opricht. The Nice werd snel bekend vooral door Keith Emerson die zijn Hammond omver gooide en stak met een mes tijdens optredens. Met The Nice neemt Emerson drie studio albums op en schrijft daarvoor grotendeels ook de muziek. Vreemd genoeg vinden we geen enkel nummer van deze drie albums terug in de setlist van het tribute concert.
Eind 1969 is Emerson een beetje klaar met The Nice en gaat hij op zoek naar een nieuwe band. In december 1969 spelen The Nice samen met een andere band King Crimson. Emerson en Greg Lake ontmoeten elkaar tijdens de soundcheck en jammen samen, dit bevalt beide zo goed dat ze besluiten samen een band te vormen. Nadat ze met verschillende drummers hebben gespeeld komen ze Carl Palmer tegen.
In april 1970 is het dan zo ver: Emerson verlaat The Nice en Lake stapt uit King Crimson om samen ELP te beginnen. Palmer is in eerste instantie iets minder enthousiast maar besluit een paar weken later ook uit de band, Atomic Rooster, te stappen en vol voor ELP te gaan. Na maanden repeteren, waarin Emerson ook zijn nieuwe Mood synthesizer voor het eerst uitprobeert, speelt de band op 23 augustus 1970 hun eerste show voor een klein publiek. De show is een succes en de band durft het wat groter aan te pakken.
Op 29 augustus 1970 spelen ze voor zo’n 60.000 man op het Isle of Wight festival. Ook dit optreden is een groot succes en de band heeft in één klap zijn naam gevestigd. Voordat deze show plaatsvond had de band hun debuutalbum al opgenomen en deze zou in november 1970 verschijnen.
Van dit album horen we The Barbarian, Take A Pebble, Tank en Lucky Man tijdens het tribute concert voorbij komen. Het laatstgenoemde nummer, Lucky Man, werd in 1970 als single uitgebracht en was de eerste hit van ELP en bevat een prachtige Mood solo van Emerson, een solo waar hij later over zou zeggen dat hij dat graag nog eens over had willen doen omdat hij maar wat deed tijdens de opnames. De studio versie van Lucky Man had zoveel lagen dat hij onmogelijk bleek voor de band om dit nummer live te spelen maar het publiek wilde het wel horen dus speelden zij een akoestische versie van dit nummer.
Tijdens het tribute concert horen we een zeer uitgebreide (bijna acht minuten) elektrische versie van het nummer. Ondanks het feit dat dit een totaal andere versie is dan de studioversie van ELP of de live versie van ELP, is dit toch één van de vele erg mooie momenten in de show en zou Emerson vast genoten hebben van deze prachtige versie. Aan de andere kant had ik zelf verwacht dat ze van de gelegenheid gebruik zouden maken om een versie te brengen die heel dicht bij de studio versie zit omdat er veel muzikanten meededen aan de tribute show, en ze dus deze vele lagen live konden brengen.
Na hun tweede, en zeer succesvol, optreden gaat de band in september 1970 op tournee door Europa. De tour duurt tot begin april 1971 maar de heren namen in januari 1971 vrij om aan hun tweede album te werken.
Emerson legt de basis voor het nummer Tarkus (die uiteindelijk ruim twintig minuten zal duren) maar Lake is totaal niet enthousiast en dreigt uit ELP te stappen. Gelukkig weten anderen hem om te praten en ELP gaat verder met het opnemen en schrijven van hun tweede album.
Het album ‘Tarkus’ zal in Juni 1971 uitgebracht worden en was meteen een groot succes. Het nummer Tarkus vult de hele A kant van de LP en is meteen één van de grote favorieten bij de fans. Emerson zelf zou later zeggen dat Tarkus één van de twee beste nummers is die hij geschreven heeft. Zelfs Lake, die om dit nummer de band wou verlaten, zou later steeds meer waardering voor het nummer krijgen. Het is dan ook logisch dat het volledige nummer gespeeld werd tijdens de Emerson Tribute Show.
Ook de nummers Bitches Crystal en Are You Ready, Eddy komen tijdens deze show voorbij. Van het volgende ELP album, ‘Pictures At An Exhibition’ vinden we maar één nummer, Great Gates of Kiev, terug op de setlist van deze tribute show.
In 1972 is het tijd voor studio album nummer drie (‘Pictures At An Exhibition’ is een live album): ‘Trilogy’. Volgens Lake het beste album van ELP maar Emerson vond waarschijnlijk ‘Tarkus’ beter. Van ‘Trilogy’ horen we twee nummers voorbij komen: The Endless Enigma en Hoedown. Net als Tarkus zal Hoedown een grote favoriet worden bij hun fans en horen we tijdens deze tribute show een fantastische versie van dit nummer.
Sinds het begin van de band hebben ze elk jaar een nieuw album uitgebracht en 1973 was wat dat betreft niet anders. Het album ‘Brain Salad Surgery’ komt in november 1973 uit en bevat een nummer die nog langer is dan Tarkus, namelijk Karn Evil 9 van in totaal bijna dertig minuten. Dat dit volledige nummer niet werd gespeeld tijdens het Emerson Tribute Concert is begrijpelijk. Gelukkig krijgen we wel een klein stukje te horen, en dat smaakt meteen naar meer. Maar daar was geen tijd voor. Wat verder opvalt is dat dit het enige nummer is van ‘Brain Salad Surgery’ tijdens de show.
In 1974 heeft de band meerdere succesvolle albums gemaakt en heel veel getourd en zijn de bandleden er even klaar mee. Pas twee jaar later gaan Emerson, Lake en Palmer weer samen de studio in. Een jaar later, in 1977, komt het album ‘Works’ uit en hiervan vinden we ook maar één nummer terug tijdens dit tribute concert. En dat is, zoals de titel van deze release al voorspelde, Fanfare For A Common Man en wordt uiteraard helemaal tegen het einde van de show gespeeld.
In 1978 brengen Emerson, Lake en Palmer nog één album uit maar hiervan komen we op deze release geen nummers tegen. In 1979 valt de band uit elkaar.
Emerson gaat na het uiteen vallen van ELP solo verder en werkt aan veel verschillende projecten tot zijn vroegtijdige dood in 2016. Nummers als Prelude To A Hope, Touch And Go en A Place To Hide komen allemaal van verschillende projecten.
Kortom: De nadruk van deze release (of van deze setlist) ligt toch erg zwaar op de eerste albums van ELP en dat vind ik jammer. Maar dat is ook weer begrijpelijk, tijdens zo’n show wil je de grote hits spelen. Alle artiesten die tijdens deze show langskomen doen hun uiterste best en daar is absoluut niks mis mee want het klinkt fantastisch. Al met al een geweldige release en over de keuze van de nummers kunnen we natuurlijk nog uren doorpraten.
Tracklist:
CD 1:
01. Prelude To A Hope
02. Karn Evil 9 (1st Impression, part 2)
03. The Barbarian
04. Hoedown
05. Touch and Go
06. A Place To Hide
07. Tribute To Keith
08. The Endless Enigma
09. Take A Pebble
10. Tank
11. Fanfare For The Common Blue Turkey
CD 2:
01. Ride
02. From The Beginning
03. Bitches Crystal
04. Nutrocker
05. Tarkus
06. Lucky Man
07. Great Gates of Kiev
08. Fanfare For The Common Man (parts 1 & 2)
09. Are You Ready Eddy
The show featured a roster of rockers including Steve Lukather, Steve Porcaro, Eddie Jobson, Jordan Rudess, Brian Auger, Jeff “Skunk” Baxter, Vinnie Colaiuta, Marc Bonilla, Gregg Bissonnette, CJ Vanston, Troy Luccketta, Rachel Flowers, Terje Mikkelsen, Philippe Saisse, Travis Davis, Ed Roth, Mike Wallace, Mick Mahan, Karma Auger, Rick Livingstone, Jonathan Sindelman, Joe Travers, Kae Matsumoto, Aaron Emerson, Dan Lutz, and Michael Fitzpatrick