Recensie: Dumpstaphunk – Where Do We Go From Here
Dumpstaphunk – Where Do We Go From Here
Format: CD – 2LP – Digital / Label: The Funk Garage – Mascot Label Group
Release: 2021
Tekst: Mark Harmsma
Dumpstaphunk is één van de belangrijkste vaandeldragers van de hedendaagse – nieuwe generatie – jam-funkbands. Samen met o.a. Lettuce, Ghost Note, Butcher Brown, Dr. Klaw ( https://www.youtube.com/watch?v=vQgwc4H7TEQ&t=1240s ), Galactic, Jon Cleary, Marcus King Band en New Orleans Suspects aan hen de taak om ons moderne, volwaardige opvolgers te bieden voor de generatie die het allemaal gestart is: van the Meters, James Brown, Rufus Thomas, Dr. John en the Neville Brothers, tot aan the Allman Brothers en Grateful Dead.
En hoewel er voldoende gejamd wordt in het zuiden van de USA, durf ik te stellen dat ‘the Big Easy’ New Orleans het centrum is waar de muzikale melting pot overstroomt van creaties en creativiteit, met elementen van Funk, Southern Soul, Jazz, Blues, Funk en Zuid-Amerikaanse invloeden van Salsa tot Reggae. I know, ik noemde Funk tweemaal: Eenmaal voor Professor Longhair, James Brown en the Meters, en eenmaal voor alles dat daarna kwam.
Vooral de traditionele 2 ruime weken rondom de 8 dagen JazzFest (normaliter laatste weekend april, eerste weekend mei), doet de stad een gooi naar de titel van meest belangrijke muzikale centrum in het Zuiden van de USA Muzikaal gezien tref je in relatief kleine venues performances van wereldklasse-muzikanten.
Ben je in de juiste club op het goede moment, geholpen door de day-to-day schema’s van Offbeat Magazine? Dan kun je meemaken dat er een band wreed staat te funken, en opeens Marcus King of Warren Haynes op het podium springt, of Eric Krasno, wijlen Kofi Burbidge, Nigel Hall, Charlie 2NA, Mono Neon of George Porter Jr.
De grap is dat muzikanten van dit kaliber, zelfs als ze geen gigs hebben, in de stad vertoeven – gewoon omdat het ‘the place to be’ is. De regels om op het podium te springen zijn eenvoudig: de nacht duurt lang, we hebben geen haast om nummers af te raffelen, zolang het grooved is het goed, je solo mag zo lang zijn als je ‘m spannend weet te houden en last but not least: in the Big Easy is alles easy, dus ook de funk grooves.
Een iets nadrukkelijker sfeerbeeld van een avond in the Howlin’ Wolf schreef ik hier al eens: https://www.bluesmagazine.nl/recensie-new-orleans-suspects-live-at-the-hamilton/
In deze dynamiek is Dumpstaphunk ontstaan: een jam tijdens een JazzFest-optreden. Van de release van dit album leren we dat ze net weer een nieuwe drummer hebben, en dat 1 of 2 blazers zich min of meer bij de band hebben gevoegd. Dat leidt tot de conclusie dat de harde kern wordt gevormd door een schat aan podiumervaring: Ivan Neville (zoon van de zojuist gepensioneerde Aaron), Ian Neville (zoon van ‘Poppa Funk’ Art), Tony Hall en Nick Daniels III.
Ivan Neville is waarschijnlijk de bekendste ‘zoon van’, vanwege zijn samenwerking met Keith Richards, Rolling Stones, Bonnie Raitt, Harry Coninck Jr – maar vooral natuurlijk ook the Meters en Neville Brothers. Een voorbeeld van vette, typische Poppa Funk/New Orleans Hammond B3 comping tref je al direct in het derde nummer Backwash.
Ian Neville vormt op deze planeet, samen met Absolute Monster Gentleman en New Orleans based Derwin ‘Big D’ Perkins, de creme de la creme van de Soul/Funk rhythm gitaristen. Ian gaat zodanig op in de groove, dat hij de groove zelf wordt.
Dan hebben we Nick Daniels III als bassist/zanger, en Tony Hall als bassist/gitarist/zanger. Beiden hebben een verleden als Neville Brothers bassist, en hebben een geduchte reputatie in de jamscene (zie Dr. Klaw voor Nick Daniels III en deze sessie voor de grote Tony Hall show waar sowieso ook bijna heel Dumpstaphunk op het podium staat: https://www.youtube.com/watch?v=4DRQ_ZehzSU ).
Zeker zo bijzonder is het feit dat Tony Hall wisselend gitaar en bas speelt, zodat de band regelmatig met 2 bassisten speelt. De moddervette sound die daarmee wordt gegenereerd, tref je bijvoorbeeld in Where Do We Go From Here of de funky feel in Itchy Boo.
Sommige van de nummers op dit album worden al jaren vertolkt. We openen we nogal erg stevig, het eerste nummer zou niet misstaan in het repertoire van de Chili Peppers of Race against the Machine, met Buddy Miles’ United Nations Stomp.
Speciale gast is Marcus King. Ik vind het dan mooi om te fantaseren hoe zo’n nummer tot stand gekomen is, dat Ivan tegen Marcus zegt: “Listen bro, we’ll record this thing live, as long as you keep on goin’ we’ll keep on groovin’” en dat dit dan het resultaat is: lekkere lange gitaarsolo’s.
Het album telt ook nog een cover van Sly Stone, In Time en sluit af met één van de signature songs van het bewogen jaar 2020: Justice 2020 met als gasten één van m’n favoriete rappers Charlie 2NA (zag ik ooit nog met stadsgenoten Galatic en z’n Jurassic 5 vrienden in De Melkweg) – vanwege z’n bariton, en vaandeldrager Trombone Shorty (die zichzelf zeer goed ver-markt maar waarvan we ons over 20 jaar niet één song weten te herinneren).
En Justice – de clip toont beelden van George Floyd – is niet de enige klaagsong tegen waar deze wereld, en de wereld van Afro-Amerikanen in het bijzonder, in terecht gekomen is. Niet voor niets is de titelsong ook gelijk de song waarvan het zich makkelijk laat raden waar deze over gaat: ‘Where Do We Go From Here’, en als je graag teksten analyseert, houd dan in het achterhoofd dat de nummers geschreven zijn in de tijd waarin een clown in the White House woonde, die er niet op uit was om te verenigen en te verbinden, maar om groepen tegen elkaar op te zetten. Met als kers op de taart zijn afgang na de bestorming van het Capitol, waarbij hij niet het fatsoen had zijn opvolger een hand te komen geven.
Na de uitgebreide omschrijving van ‘the scene’, moet natuurlijk de belangrijkste vraag beantwoord worden: heeft de band kans gezien om een sound vast te leggen op dit album, precies zoals de manier waarop ze in the Howlin’ Wolf spelen? Het antwoord luidt gelukkig ‘ja’ – en volmondig ook, dus kan er maar één conclusie zijn: Houd je van funk, dan onmiddellijk dit album halen – en je zomer een goede boost geven.
Het album is ook op cd verkrijgbaar overigens, en met de koptelefoon op hoor je wel dat de productie ook in de vinyl-afluisterkamer iets te bieden heeft. Van mij hoeft dat overigens niet. Een fijne jazz- of subtiele soulplaat, daarvoor wil ik wel in een stoel gaan zitten.
Maar dit album gaat mee in de auto, met koptelefoon mee op de fiets of op de draadloze speaker mee naar een lekker zwemplekje, als het bij ons net zo broeit als bij in des werelds ‘funk capitol’, opgebouwd op een deken van matten in de swamps en wetlands van Louisiana.
Tracklist:
01. United Nations Stomp
02. Make It After All
03. Backwash
04. Let’s Get At It
05. Where Do We Go From Here
06. Itchy Boo
07. In Time
08. Do You
09. Dumpstamental
10. Sounds
11. Justice 2020
Website: Dumpstaphunk