Recensie: Craig Claxton – Azure Blue
Craig Claxton – Azure Blue
Format: CD / Label: Independent
Release: 2021
Tekst: Peter Marinus
De carrière van zanger-gitarist Craig Claxton uit Australië duurt inmiddels al ruim 50 jaar en nu pas komt hij met zijn eerste soloalbum. Dat wil niet zeggen dat hij in het verleden stil gezeten heeft.
Zo zat hij in bands als the Atomic Boogie Band, Karma, Spellbound en the Electric Blue Chameleons, speelde met artiesten als Robben Ford, Mick Hadley en Carol Lloyd en was hij druk met zijn gitaarwinkel “Guitar Brothers”.
Op zijn debuutalbum speelt de blues een grote rol naast invloeden als Robben Ford en Steely Dan.
Zo is het Steely Dan geluid verwerkt in de opener Walk Away From These Blues. Een lekkere luie, jazzy, bluesshuffle met Craig’s warm priemende gitaar en de swingende piano van Brendan St. Ledger. No Sense zit in dezelfde stijl, misschien iets bluesier.
Dan is het volop tijd voor de blues in de stuwende pompende bluesrocker Let Myself Out met Craig’s hard bijtende gitaar en het soulorgel van Brendan St. Ledger in de hoofdrollen.
Too Much Rain is een ontspannen bluesmambo met Craig’s bij vlagen twangende gitaar. Good Intentions is broeierig en funky en in de rocker Wild Goose Chase zit een Riot In Cell Block #9 achtig geluid.
Het geluid van Ben Sidran duikt op in de luie bluesjazz van Dingo en Marking Time is een intieme slowblues.
The Long Goodbye is de intiem deinende afsluiter van het album. Een nummer waarin het Steely Dan geluid weer even opduikt.
Het mag dan ruim 50 jaar geduurd hebben maar dit album is het lange wachten zeer zeker waard. Een album met lekkere ontspannen en bij vlagen pittig rockende blues.
Website: Craig Claxton
