Recensie: Colin Linden – bLOW (Album)
Colin Linden – bLOW
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Highway 20 Records
Release: 2021
Tekst: Bert van Kessel
Dit album van de Canadese blues zanger/ gitarist / liedjesschrijver/ producer Colin Linden, is de eerste release op Highway 20, het nieuwe label van Lucinda Williams. Hij is misschien (nog) wat minder bekend in de Lage Landen, maar dit verdient verandering. Meer dan op het uitbouwen van zijn solo-carrière, richt hij zich op het studiowerk en produceren van anderen. Voor zijn productie van Keb Mo’s ‘Arizona’ ontving hij n Grammy; daarnaast steekt hij veel energie in zijn Americana trio Blackie & The Rodeo Kings met o.a. Stephen Fearing.
Dit album met vooral dampende rootsy bluesrock is al weer het veertiende album onder zijn eigen naam en de eerste bluesplaat waarop zijn elektrische gitaar de hoofdrol speelt; hij verschijnt 45 jaar na zijn ontmoeting op 11-jarige leeftijd met Howlin’Wolf, die zijn leven zou bepalen en wiens swampy stijl ook op deze plaat veelvuldig te horen is. Colin Linden is meer gitarist dan zanger, maar zijn stem is relaxed en veelzijdig: dat maakt het prettig om langere tijd naar hem te luisteren.
Het openingsnummer 4 Cars swingt er meteen al lustig op los met een lekkere Bo-Diddleybeat en een kolkende elektrische slide. Daarna gaat hij volle bak op zijn elektrische gitaar in Ain’t No Shame.
Until The Heat Leaves Town heeft een zeer prettige groove en vertelt het bewogen, waargebeurde verhaal van een rondreizende bluesmuzikant. Na een olijke rocker met een mooie interactie tussen gitaar en piano, ontmoeten we de geest van John Lee Hooker in Boogie Let Me Be.
When I Get To Galilee heeft een gospel sfeer, met vocalen die doen denken aan Richard Manuel van The Band, waar Linden kortstondig deel van uitmaakte. In de titelsong leeft zijn echtgenote Janice Powers zich uit op de Hammond, waarna het hoogtepunt van de plaat volgt met het trage en hartverscheurende Change Don’t Come Without Pain. De pijn wordt fenomenaal verklankt in een gierende solo met veel vervorming, en Jimi Hendrix zag dat het goed was.
We worden overeind geholpen met het ZZ Toppige Houston, waarna de afsluiter Honey on my Tongue een pijnlijk beeld schetst van de eenzaamheid in de lockdown met een huilende akoestische slide en harmonica.
Als het om vernieuwing gaat moet je niet bij Colin Linden zijn, maar hij heeft een ouderwets stomende bluesplaat afgeleverd vol vertrouwd vakwerk.
Collega Peter Marinus beval de single al in uw warme aandacht aan, en daar sluit ik me graag bij aan!
01. 4 Cars
02. Ain’t No Shame
03. Until the Heat Leaves Town
04. Angel Next to Me
05. Boogie Let Me Be
06. When I Get to Galilee
07. Blow
08. Change Don’t Come Without Pain
09. Right Shoe Wrong Foot
10. Houston
11. Honey on My Tongue