Clive Rogers – Old School New Soul
Format: CD – Digital / Label: Clive Rogers Music
Releasedatum: 21 augustus 2019
Tekst: Peter Marinus
Clive Rogers is een Britse gitarist uit Southport, die al jaren aan de weg timmert. Vanaf zijn zestiende zat hij al in bandjes, zoals de band Cobra, waarmee Clive begin jaren ’90 een drietal albums opnam. Ook was hij hij werkzaam als sessiegitarist en programmeur bij een muziekuitgeverij in Milton Keynes.
Solo heeft Clive al acht albums op zijn naam staan. Dat doet mij dan gelijk afvragen waarom Clive nog niet is doorgebroken bij het “grote publiek”. Wellicht gaat dat met zijn nieuwe, negende, album wel lukken.
Als gitarist heeft Clive een stijl, die het ene moment rauw priemend klinkt en het andere moment sfeervol zwevend als David Gilmour in zijn beste jaren. Dat geeft gelijk aan dat de nummers op dit nieuwe album nogal uiteenlopen qua stijl.
Er staat een aantal bluesy nummers op het album, zoals de opener Still Got The Thrill. Een lome shuffle, die enigszins vergelijkbaar is met “The Thrill Is Gone”. Romige, goed verzorgde bluesrock, die goed in het straatje van Snowy White past. De zang van Clive is niet overal even overtuigend. Hij heeft een nogal afgeknepen, snerpende stem die niet altijd even zuiver is. Zoals in de stevige funky bluesrock van Selfish. Clive’s snijdende gitaar maakt echter veel goed in dit nummer.
Blues For Love is een mooie en sfeervolle slowblues met een warm gitaargeluid, dat in de buurt van Gary Moore komt (maar ook van David Gilmour!). Clive’s doorleefde stem past in dit breekbare nummer prima. Het sompige Forty Years klinkt behoorlijk funky en zit vol met vette grooves en gitaarlicks die af en toe aan Vernon Reid van Living Color doen denken.
In de shuffle I Lost My Way mengt Clive soulvolle blues met een blue-eyed soulgeluid, dat aan Paul Carrack doet denken. Clive is in dit nummer prima op dreef op zijn rauw priemende gitaar.
Whose Blues Is Real komt nog het meeste in de buurt van de pure blues. Dit nummer wordt door Clive grotendeels solo uitgevoerd en klinkt behoorlijk rauw en ongepolijst. Naast de blues is er ook de nodige aandacht voor wat andere muzieksoorten. Zoals in The Ballad Of Clive waarin Clive zich, vooral in het intro, op het blue-eyed soul gebied van acts als Hall & Oates begeeft. De brandende gitaar van Clive zorgt hier voor een flinke bluesinjectie.
First One is een ongecompliceerde rocker die op zijn beurt aan de pubrock van een band als Sniff ’N The Tears doet denken. One Way Ticket To Paradise is een mid-tempo nummer dat als een bluesy soort Chris Rea klinkt.
De afsluiter Mr. Vaughn is een instrumentaal fusion-achtig nummer met de piano en de romige jazzgtaar van Clive in de hoofdrollen.
Clive Rogers heeft een zeer acceptabel nieuw album uitgebracht, dat door zaken als Clive’s zang en de wellicht iets te grote diversiteit nog net niet als “aanrader” te kwalificeren is.
Tracklist:
01. Still Got The Thrill
02. Selfish
03. Blues For Love
04. First One
05. Forty Years
06. Gambling Man
07. I Lost My Way
08. The Ballad Of Clive
09. Whose Blues Is Real
10. One Way Ticket To Paradise
11. Mr. Vaughn
Website: Clive Rogers