Recensie: Carl Verheyen – Sundial
Carl Verheyen – Sundial
Format: CD / Label: Cranktone Entertainment Records
Release: 2021
Tekst: Peter Marinus
Gitarist-zanger Carl Verheyen uit Santa Monica is vooral bekend als gitarist van de band Supertramp. Daarnaast heeft hij ook een bloeiende solocarrière opgebouwd, soms met zijn Carl Verheyen Band.
Op zijn nieuwe album Sundial kan je wederom horen wat een veelzijdige artiest Carl is.
Bijgestaan door Dave Marotta (bas), John Mader (drums) en Jim Cox (keyboards) switcht Carl moeiteloos van Steely Dan-achtige pop naar blues, ska en progrock.
In Sundial bewijst Carl dat hij ook een prima zanger is met een warm stemgeluid. Dit nummer zit overduidelijk in de Steely Dan hoek, vermengd met wat fusion invloeden. Carl’s gitaar klinkt in de solo behoorlijk branderig.
Het instrumentale Kaningie is een spetterende mix van fusion en Santana-achtige latin met schurend gitaarspel van Carl.
Ook de blues komt even voorbij in het dromerige shuffle Never Again. Carl’s spel laat invloeden van Jan Akkerman en Roy Buchanan horen.
Er staat een aantal ballads op het album. Garfunkel (It Was All Too Real) en Michelle’s Song klinken poppy op een Bruce Hornsby/Billy Joel achtige manier.
Spiral Glide is Car’s eerbetoon aan Pink Floyd gitarist David Gilmour in een intieme ballad met fraai huilende Gilmour-achtig gitaarwerk.
In de ballad No Time For A Kiss duiken Procol Harum trekjes op terwijl dit nummer zo door Supertramp opgenomen had kunnen worden.
De enige misser op dit album is Carl’s cover van het Rascals nummer People Got To Be Free, dat hier een nerveuze, misplaatste ska-reggae versie krijgt.
Met zijn nieuwe album bewijst Carl wederom hoe veelzijdig hij is. Een aanrader voor de fans van verzorgde pop-rock.
Tracklist:
01. Sundial
02. Kaningie
03. Clawhammer Man
04. Never Again
05. Garfunkel (It Was All Too Real)
06. People Got To Be Free
07. Spiral Glide
08. Michelle’s Song
09. No Time For A Kiss
10. Sundial Slight Return
Website: Carl Verheyen