Recensie: Brad Palmer – Street Sessions Vol. 3
Brad Palmer – Street Sessions Vol. 3
Format: Digital / Label: Rough Rider Records
Release: 2021
Tekst: Fons Delemarre
Soms heeft het schrijven van een recensie veel weg van een zoektocht, van een poging de juiste speld in een hooiberg te vinden. Neem nou het album ‘Street Sessions Vol.3’ van Brad Palmer.
De bestanden kreeg ik netjes van de redactie van Bluestown Music, de muziek klonk interessant, dus: aan de slag. Albumcover en titel boden niet veel aanknopingspunten. Hoogstens dat Palmer er misschien als een soort Seasick Steve uit zag.
Echter: al bij de eerste beluistering bleek de muziek van Seasick Steve in geen velden of wegen te bekennen. Daarentegen zaten de negen tracks boordevol met prach-ti-ge, down-to-earth muziek.
Blues, JJ Cale en swamprock vochten bij beluistering om voorrang. Ook de gitaar en de stem van Tony Joe White manifesteerden zich prominent.
Meer raakvlakken? Dr. John (zang), Delta Moon (gitaren), Charlie Musselwhite (mondharmonica) en 400 Bears (algehele feel). Facebook leert dat Palmer uit Australië komt. Alle hiervoor genoemde invloeden, gecombineerd met Palmers Australische relaxtheid, zijn goed gedoseerd in elkaar gevlochten en worden ingetogen en integer vertolkt.
Palmers muziek is een muzikale cocktail met overbekende ingrediënten. Maar gelukkig zo smakelijk en met verstand van zaken bereid, dat het resultaat in al zijn onweerstaanbare charme, zeer overtuigend is.
Dan wordt het dus zaak verder uit te zoeken wie Brad Palmer is, wie er op zijn album meespelen, waar het is opgenomen en natuurlijk: waar het verkrijgbaar is. Dat laatste is gelukkig makkelijk: downloaden kan, o.a. bij Amazon. De andere informatie is schaars en blijkt moeilijk te vinden. Naspeuringen leren dat Brad Palmer aan de oostkust van Australië leeft. Omgeving Gold Coast, om precies te zijn. Mogelijk heeft hij dus dat typisch Australische, relaxte surfdude-bloed. Hij speelt in de regio Gold Coast op ‘bluessesions’ in diverse cafés, restaurants en ‘onbespoten’ warenmarkten.
Zijn muziek staat ook op Spotify, evenals zijn vorige cd. Inderdaad, ‘Street Sessions, Vol.2’. Op dat album manifesteert zich op een paar nummers een ‘latin-feel’. Zo wordt Carlos Santana luchtig, soepel swingend uit de heupen ‘geëerd’ in One For Carlos. Die luchtige sound is verdwenen op Vol. 3, dat een consistenter, meer bluesy geluid heeft. Het album gaat op onweerstaanbare wijze van start met Risin’ Moon. Meteen melden JJ Cale en Tony Joe White zich, om bijna het hele album niet meer weg te gaan.
Maar er is meer. Palmer heeft zijn eigen Can’t Find My Way Home gemaakt, hoewel het mij niks zou verbazen als hij het album van Blind Faith (Eric Clapton, Stevie Winwood, Ginger Baker, Rick Grech; 1969), waar dat nummer op staat, niet kent. Eén ding is zeker: zijn Won’t Let the Blues is, met haar indringende gevoel, een van de hoogtepunten van het album.
Afgezien van een eenvoudige rock ’n roll-stoplap als Catalina, kent ‘Street Sessions Vol.3’ nauwelijks zwakke nummers. Ok, de lyrics zijn soms een beetje obligaat (Slow Down Woman), maar uiteindelijk staan er gewoon negen soepel swingende, bluesy, tunes op het album.
Brad Palmer maakt muziek die liefhebbers van goed gemaakte, goed klinkende ouderwetse blues zeker zal bevallen. Eerlijk en heerlijk, en met een fijne Australische ’Don’t worry mate’-vibe. Advies: beluisteren op Spotify en vervolgens downloaden.
Tracks:
01. Risin’ Moon
02. ‘bout The Break Of Day
03. Catalina
04. Won’t Let The Blues
05. No Place Like Home
06. Bad Neighbour Blues
07. The Drifter
08. Workin’ Blues
09. Slow Down Woman
Website: Facebook