Blue Öyster Cult – Curse Of The Hidden Mirror
Format: CD – Digital / Label: Frontiers Music Srl – Sanctuary Records
Release: 2020
Tekst: Peter Marinus
Blue Öyster Cult! Groot in de U.S.A. en bij ons slechts bekend van het hitje “Don’t Fear The Reaper”! Dat is dus een totaal onbegrijpelijke constatering want deze Amerikaanse band stond (en staat) altijd garant voor een prima mix van heavy metal en melodieuze rock met nummers, die vaak een science fiction of donker onderwerp hadden.
De band debuteerde in 1972 en werd gedurende de 70’s één van de populairste bands van de USA. Toen de verkoopcijfers in de tachtiger jaren begonnen te dalen werd de band genadeloos gedropt door hun label Columbia. Het duurde tot het einde van de negentiger jaren voordat er weer een nieuw studioalbum (‘Heaven Forbid’ uit 1998) verscheen.
‘Curse Of The Hidden Mirror’ is het, tot nu toe, laatste studioalbum dat de band opnam in 2001 en was tegelijkertijd het laatste album waarop toetsenist en gitarist Allen Lanier te horen was. Hij overleed namelijk in 2013.
En dit album is nu opnieuw uitgebracht en ik kan alleen maar tot de conclusie komen dat dit zeer, zeer terecht is want wat is dit een prachtig album!
De band bestond destijds uit oerleden Eric Bloom (zang, gitaar, keyboards), Donald “Buck Dharma” Roeser (sologitaar, keyboards, zang) en Allen Lanier (keyboards, gitaar) plus Danny Miranda (bas, bekend van ondermeer Black Sabbath en Rainbow) en drummer Bobby Rondinelli (o.a. bekend van Queen + Paul Rodgers).
Op dit album hoor je een zeer aanstekelijke mix van heavy metal en melodieuze rock. Ook duiken er invloeden vanuit de reggae en powerpop op.
Het album opent met de oh zo bekende Cult sound van Dance On Stilts, dus een mix van stevige rock en aanstekelijke pop en natuurlijk bijtend gitaarwerk.
De zwalkende sologitaar van Buck Dharma opent het licht funky Showtime. Een nummer met een geluid dat ietwat aan het geluid van Cheap Trick doet denken en waarin onverwachts de reggae opduikt. Eric Bloom laat in het donker beukende The Old Gods Return een galmend, haast Cult-achtig zanggeluid horen.
Na de felle rocker Pocket, met een powerpop-achtige energie, volgt het zeer log groovende One Step Ahead Of The Evil. Hierin blijkt dat het geluid van Led Zeppelin van grote invloed is geweest. In I Just Like To Be Bad vallen de opzwepende drums van Bobby Rondinelli op. Ook dit nummer zit enigszins in de Cheap Trick hoek.
De melodieuze mid-tempo rocker Here Comes That Feeling gaat vervolgens ietsjes meer de kant van the Babys op. De ballad Out Of The Darkness schuift voorzichtig richting het geluid van Foreigner, of als je wilt, Vandenberg. Stone Of Love is een broeierige donkere rocker waarin de sfeer van “Don’t Fear The Reaper” hangt maar ook het geluid van Bob Dylan’s “Hurricane”(!)
De band sluit af met het luchtig groovende Good To Feel Hungry, dat drijft op de stuwende bas van Danny Miranda.
Nogmaals, ik snap er geen snars van dat Blue Öyster Cult in ons land nooit groter is geworden. Aan dit prima laatste studioalbum heeft het niet gelegen!
De band gaat binnenkort bij ons in de herkansing want het nieuwe studioalbum ‘The Symbol Remains’ komt eraan!
Tracklist:
01. Dance On Stilts
02. Showtime
03. The Old Gods Return
04. Pocket
05. One Step Ahead Of The Evil
06. I Just Like To Be Bad
07. Here Comes That Feeling
08. Out Of The Darkness
09. Stone Of Love
10. Eye Of The Hurricane
11. Good To Feel Hungry
Website: Blue Öyster Cult