Recensie: Alligator Records – 50 Years Of Genuine Houserockin’ Music
Alligator Records – 50 Years Of Genuine Houserockin’ Music
Format: 3CD – 2LP / Label: Alligator Records
Release: 2021
Tekst: Gerrit Schinkel
Het platenlabel Alligator Records bestaat dit jaar een halve eeuw. Het label werd in 1971 opgericht door de 23-jarige bluesfan Bruce Iglauer. De eerste plaat die Iglauer voor zijn nieuwe label opneemt is het debuutalbum van zijn favoriete Chicago bluesband Hound Dog Taylor & The Houserockers.
De artiesten van het label zijn in de loop van de jaren overladen met Grammy Awards en andere Blues Music Awards. De catalogus van Alligator Records omvat meer dan 350 titels en het wordt door velen gezien als de hoeksteen van de blueslabels. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat er bluesliefhebbers zijn die niets van Alligator Records in hun platenkast hebben staan.
Het 50-jarig jubileum van Alligator Records kon natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Vorige maand verscheen er een dubbel-lp met 24 tracks en een 3-cd met maar liefst 58 tracks van artiesten van dit nu al legendarische platenlabel.
Cd 1 opent uiteraard met Hound Dog Taylor & The Houserockers. Een lekker begin met het ruige Give Me Back My Wig. Verder veel spetterend gitaarwerk van gitaargoden als Son Seals, Fenton Robinson, Albert Collins, Roy Buchanan en Johnny Winter. De scheurende mondharp van Big Walter Horton, Carey Bell, James Cotton en William Clarke. Koko Taylor’ s explosieve zang mag niet ontbreken en met Professor Longhair duiken we de sferen van New Orleans in. Opwindende liveperformances van Lonnie Mack, Lonnie Brooks en Luther Allison. Het funky en soms bijna klassieke gitaarspel van Clarence ‘Gatemouth’ Brown, de swingende pianoblues van het trio Saffire en de rockabilly rootsrock van The Palladins.
Op cd 2 komen we geweldige gitaarbeulen tegen als Michael Burks, Kenny Neal, Smokin’ Joe Kubek, Long John Hunter, Joe Louis Walker en de jonge Australische slidegitarist Dave Hole. Ook hier weer veel mondharp (Carey Bell, Billy Boy Arnold, Corky Siegel en Phil Wiggins). Gospel is er van Mavis Staples, Corey Harris en de robuust rockende Holmes Brothers. CJ Chenier zorgt voor de zydeco. Katie Webster en Janiva Magness zijn de geweldige zangeressen.
Ook op cd 3 staat een grote variatie aan stijlen. Marcia Ball met haar zeer aangename New Orleans stijl, de vette slide van Lil’ Ed, prachtige slowblues (Roomful of Blues, Shemekia Copeland, Elvin Bishop, JJ Grey & Mofro, Tinsley Ellis). Beulswerk op de gitaar van Christone Ingram, Selwyn Birchwood, Guitar Shorty, Toronzo Cannon, Nick Moss, Coco Montoya). Mondharp (Charlie Musselwhite, Dennis Gruening, Rick Estrin & The Nightcats).
Conclusie:
Slowblues, vette bluesrock, soulblues, spetterende gitaren, huilende mondharmonica’s, swingende piano’s, blazers, uitstekende zangers en zangeressen, alles komt voorbij in deze fantastische verzamelaar. Bijna vier uur puur genieten.
