400 Bears – 400 Bears
Format: CD – Digital (Bandcamp) / Label: CD Baby
Release: 2020
Tekst: Fons Delemarre
‘400 Bears’ heet het album van 400 Bears. Nooit van gehoord, maar het blijkt een soloproject te zijn van Paul Wilkinson, een muzikant uit Philadelphia, die al jaren actief is met de band Mason Porter. 400 Bears is zijn blues/folk-soloproject.
De muziek van ‘400 Bears’ is deels ingetogen en akoestisch en deels elektrisch, meer rockend. Het elektrische trio op ‘400 Bears’ bestaat uit organist Scott Coulter, drummer Josh Steingard en Wilkinson zelf (lead vocals en gitaar). De akoestische band bestaat uit Wilkinson, Pat Hughes (drums), Brad Hinton (dobro) en Charlie Muench (bas).
Bij het geluid van de akoestische, meer folk getinte nummers klinkt het geluid door van J.J.Cale, Bob Dylan (ten tijde van ‘Oh Mercy’) en de soloprojecten van Mark Knopfler. De akoestische nummers spreken meer tot de verbeelding dan de elektrische, omdat ze minder doorsnee klinken dan bijvoorbeeld een rocker als 80’s Mercedes.
De eerste twee tracks (Borderline en Memories) zijn qua bezetting weliswaar elektrisch, maar hebben toch de lekker ingetogen, lome, beetje slepende vibe van muzikanten als Chris Rea en de hiervoor al genoemde Mark Knopfler en J.J. Cale. Bijna 100% country (inclusief pedal steel) zijn Holy Place en Take It Slow. Voor Annie Hall heeft Wilkinson leentjebuur gespeeld bij Notting Hillbillies en misschien zelfs wel Donovan’s Colours. Maar dan wel lekker uptempo.
Cold Situation is pure akoestische blues en Good Bear is een instrumentaal stukje slide-gitaar, Ry Cooder-style. In Small Town is een hoofdrol weggelegd voor het orgel van Coultner. Mede daardoor klinkt het nummer als Allman Brothers ‘Light’. Buitenbeentje is 80’s Mercedes: pure, maar wel tamelijk obligate rock, met een niet erg creatieve tekst over de ultieme natte droom van iedere Amerikaanse rocker: een Mercedes uit de jaren 80 (…driving all the ladies crazy in my 80’s Mercedes). Take This Hammer zit tussen akoestisch en elektrisch in. Bijna tien minuten lang wordt deze blues/folksong uitgesponnen tot een waar Grateful Dead anthem. Heerlijk, tenminste als je van rondfladderende, meanderende gitaren houdt.
Al deze beschrijvingen leiden onvermijdelijk tot de vraag naar de eigen sound van 400 Bears. Die is er (nog) niet en het zou me niks verbazen als Paul Wilkinson dat eigenlijk ook niet wil. Hij wil gewoon én deze én die muziek spelen, én zus én zo klinken. Dat is gelukt. ‘400 Bears’ is een zeer afwisselend album, zonder één duidelijk gezicht. Die afwisseling en verscheidenheid zijn daarmee misschien wel hét meest onderscheidende element van de muziek van 400 Bears…
De cover van het album is intrigerend. Eén beer kijkt onder een glinsterende sterrenhemel in een watertje en ziet mogelijk een aantal (400?) andere beren. De afbeelding, de naam van de band en zeker ook de muziek roepen herinneringen op aan een album dat in 1971 verscheen van een –toen- onbekende muzikant.
De afbeelding op de hoes gaf geen enkele informatie: geen naam, geen titel, alleen een tekening van een wasbeer, gekleed in een rode jas, wandelstok in de hand/poot. Een hoge hoed completeerde het geheel. Geen naam, geen titel.
De info op de achterkant bood ook weinig soelaas.‘Naturally’ heette het album en de artiest was ene J.J.Cale. Het album bevatte loom groovende, korte liedjes, soms niet meer dan een subtiel muzikaal schetsje en sloeg in als een bom.
The rest is history. Mogelijke overeenkomsten zijn wat mij betreft een compliment voor Paul Wilkinson/400 Bears.
Tracks:
01. Borderline
02. Memories
03. Holy Place
04. Take It Slow
05. Cold Situation
06. 80’s Mercedes
07. Small Town
08. Annie Hall
09. Good Bear
10. Take This Hammer
Website: 400 Bears