Onlangs verscheen´Salone´, het zevende album van blueszanger Bai Kamara Jr.
Afkomstig uit Sierra Leone maar al jaren woonachtig in Brussel. Momenteel is Bai Kamara in Nederland nog geen gevestigde naam, iets waar gezien het sterke album dat nu verkrijgbaar is snel verandering zal komen. Het interview vond plaats in Hilversum, voorafgaan op een radiosessie bij Omroep Max.
Tekst: Paul Op den Kamp / Photography Michael Chia
Bai Kamara, Gefeliciteerd met de nieuwe plaat. Is er een kans dat wij je in de Nederlandse concertzalen zullen zien dit jaar?
Dankjewel, ik ben erg blij met alle goede respons die ik heb gekregen sinds de release van Salone. Jazeker, kom ik naar Nederland. Momenteel ben ik bezig om datums en zalen te boeken. Dus wie weet wat 2020 allemaal gaat brengen.
De albumtitel is Salone, de benaming voor Sierra Leone in de Krio taal. Kun je hier iets meer over vertellen.
Het was mijn doel om met dit album te komen tot een echte mix. Een totaal van mijn muziek, leven en ervaringen. Ik ben opgegroeid in Europa als kind van Afrikaanse ouders. Ik sta met een voet op een van de continenten. Het Krio is de taal die men spreekt in Sierra Leone, een mengelmoes van allerlei talen. Slaven die terugkwamen naar Afrika brachten allerlei invloeden met zich mee en dat vormde de taal. Ook omdat ik mij had voorgenomen om het album echt te maken zoals ik dit wil heb ik gekozen om de naam Sierra Leone iets te verbergen. Het is mijn album dus die keuze kan ik makkelijk maken, hahaha. En natuurlijk, de bluesmuziek kent zijn roots in Afrika. De ontwikkeling die het genre in onder andere de Verenigde Staten heeft gekend is later weer terug gevloeid naar Afrika. Misschien zitten we nu weer in de golf dat de invloed vanuit Afrika weer afstraalt op Amerika en de rest van de wereld.
Om het dan even daarover te hebben: je groeide in Europa op. Hoe komt de zoon van een diplomaat in de bluesmuziek terecht?
Ja, mijn moeder was ambassadrice voor de gehele Benelux, mijn vader politicus. Als kind ben ik ook meermaals in Nederland geweest tijdens Koninginnedag. Mijn moeder werd dan uitgenodigd om de festiviteiten bij te wonen. Ik kan mij de in oranje geklede mensen goed herinneren.
Dat ik uiteindelijk in Brussel ben gaan wonen komt ook door de tijd met mijn ouders. Ik ken de stad goed. Het is echt een smeltkroes van vele culturen en invloeden. Iets dat goed bij mij past.
Al moet ik zeggen dat ik, om terug te komen op je vorige vraag, dit album zie als Europese blues. Ik ben een product van twee werelden maar ben gevestigd in Europa. Ik maak dus ook geen muziek die te labelen valt als binnen in een bepaalde stijl. Als ik er voor had gekozen om dat te doen zou het kwalitatief niet goed zijn. Ik ben immers mijn eigen man met zijn eigen geschiedenis en invloeden.
Nooit het idee gehad om in de voetsporen van je familie te volgen?
Nee, al had de familie dit misschien wel verwacht. Het was een hele verassing toen ik vertelde muzikant te willen worden. Zoals het goede ouders betaamt waren ze wel bezorgd: ‘Jongen kun je hier van leven’, ‘ga je wel genoeg verdienen’. Ik neem het ze niet kwalijk, ze waren gewoon verrast door mijn keuze.
Maar je bent wel beïnvloed door het werk en leven van je ouders?
Oh zeker. Bij ons thuis werd er altijd over gesproken en gediscussieerd. Als ik kijk naar mijn werk als muzikant herken ik deze maatschappelijke betrokkenheid terug in mijn werk.
Hoe bedoel je precies?
Ik observeer en zie dat mensen het in hun dagelijks leven moeilijk hebben. Terwijl ze hun leven proberen te leiden worden ze geraakt door gebeurtenissen om hun heen, vaak iets waar ze geen invloed op hebben. Maar niet dat ik voor inspiratie andermans ellende wil stelen. Ik probeer een stem te geven aan diegenen die dit zelf niet kunnen. Als woordvoerder of vertegenwoordiger.
Eigenlijk als muzikale ambassadeur, toch een beetje in de voetstappen van je moeder gevolgd.
Ja, misschien wel; goed punt. Maar ben ik dit op mijn eigen manier.
Is politiek iets dat je nu nog bezig houdt of inspireert?
Het houdt mij zeker bezig, inspireren kan ik niet echt zeggen. We leven in verwarrende tijden. Alsof we leven in een periode waarin alleen de extreme meningen een kans krijgen. De wereld als een poel met water met links aan de ene kant, rechts aan de andere kant; terwijl alle gematigde meningen nu verdrinken te midden van dit verbale geweld. Maar ik geloof erin dat een periode als dit voorbij gaat. Een cyclus die eens om de zoveel jaar gebeurt.
Hoe is de situatie in Sierra Leone? Een land waar we in West Europa weinig overhoren?
Steeds beter, gelukkig hebben we de burgeroorlog achter ons kunnen laten. Inmiddels hebben we al meerdere keren middels verkiezingen een geweldloze overdracht van macht gehad. Maar er moet natuurlijk nog veel gebeuren. Al kan zoiets natuurlijk niet heel snel. Iets als corruptie gaat natuurlijk niet heel snel weg.
Wat zou daarvoor een oplossing zijn denk je?
Blijven werken aan de staat van het land. Denk ook aan onderwijs. Investeer in mensen. Zodat zij vragen gaan stellen. Dit zorgt voor transparantie. Iets waar corruptie niet tegen bestand is.
Nu las ik ook dat je actief bent met goede doelen.
Ik heb projecten gedaan voor Amnesty International en de UNHCR. Dit zijn organisaties en doelen die mij aan het hart gaan. Om op die manier nog iets te kunnen bijdragen aan de verbetering van persoonlijke omstandigheden van mensen.
En dan met zulke goede ideeën! Zien we je toch niet later als President van het land.
Nee, zeker niet. Ik wil wel bijdragen aan verbetering maar dan met behulp van mijn gitaar. Dat is waar mijn kracht ligt.
De foto op de achterkant van het album is fantastisch. Je staart met bewondering of adoratie naar je gitaar. Is dit altijd het instrument voor je geweest?
Niet perse, er waren thuis vroeger meer instrumenten dan alleen een gitaar voorhanden. De piano was ook een mogelijkheid geweest. Deels is de keuze voor de gitaar bepaald door pragmatisme. Immers neem je het gemakkelijk mee. Dat geldt niet voor alle instrumenten.
Nee dat klopt, nu kom je naar binnen gelopen met een gitaar in de hand. Ik had je wel met een piano voorbij willen zien komen.
Hahahaha, ja precies daarom.
Als je nu muzikale invloeden moet noemen? Welke artiesten hebben jou beïnvloed?
Oh zoveel. Op de eerste plaats Bob Marley. Zijn muziek was toen ik in Afrika opgroeide alom aanwezig. John Lee Hooker als bluesman, natuurlijk. Maar dankzij mijn ooms heb ik ook veel muziek leren kennen. En te bedenken mijn moeder had 8 broers, dus het gaat om heel veel. The Eagles bijvoorbeeld ken ik via hun.
Op het album zing je in ‘Lady Boss’ over de Me Too beweging, het album wordt afgesloten met ‘Some Kind of Loving’. Hoe passen die twee naast elkaar?
Door mijn opvoeding heb ik geleerd hoe belangrijk gelijkheid tussen mannen en vrouwen is. Nu gaat het steeds beter om dit doel te bereiken maar door alle schandalen rondom Me Too liet zien dat er nog veel werk verricht moet worden. In de blues muziek wordt natuurlijk vaak gezongen over seks en verlangen dus mijn nummer is bedoeld als steunbetuiging. Als je naar het werk van John Lee Hooker luistert dan is er ook ruimte om te lachen. Ik ben nog steeds een man met behoeftes. Maar besef je, ik sta in ‘Some Kind of Loving’ wel te smeken dat ze haar huissleutel naar mij toe gooit. Ergens voor een hoge flat, smekend of ze mij toch wil binnen laten.
En omdat humor natuurlijk ook een plek verdiend in de muziek.
Ja, het algemene beeld is toch wel van blues, dat is een man met een gitaar die liedjes zingt over ellende en verdriet. Ellende en verdriet horen bij het leven. Maar de liefde en humor dus ook. Ik probeer alles uit het leven terug te laten komen in mijn muziek.
Je CV vermeldt een samenwerking met Vaya Con Dios, hoe was dat?
Ik heb samen met Dani Klein enkele tournees gedaan. Geldt dat als samenwerken?
Ja, je hebt dus dan met haar gewerkt of niet?
Ja, dat klopt. Dani Klein, ik kan mijn bewondering voor haar niet vaak genoeg uitspreken. Ze is zo’n authentieke persoonlijkheid die weet wat ze wil en waarvoor ze staat. Stel je voor je komt als voorprogramma, je doet je set van 30 minuten. Het publiek luistert wel of niet. Je krijgt wat applaus en verlaat het podium. Vervolgens tijdens haar set vraagt ze aan het publiek wat ze vonden van je optreden. Om vervolgens aan te kondigen dat je dus halverwege haar optreden een lied van jezelf mag spelen dat zijn mooi vindt.
Ze wordt ondergewaardeerd denk je niet? Ze heeft eigenlijk een geweldige blues stem!
Oh jazeker, ze is gewoon geweldig.
Tijdens het doen van ‘research’ voor het interview kwam ik een naamgenoot van je tegen, de voetballer Bai Kamara. Nu had ik niet zo snel in de gaten dat het om iemand anders ging, ik dacht kan die man nu echt alles.
Nee, zeker niet.
Geen sportman?
Nu sport ik wel. De laatste jaren steeds meer. Om de werking van de zwaartekracht op mijn lijf tegen te gaan. Maar de naam Kamara is veel voorkomend in West Afrika. Mali, Liberia en Senegal bijvoorbeeld. Kamara betekent ‘zij die regeren’. Ik was ooit in Senegal waar ik door een man in Wolof werd aangesproken. Nu spreek ik natuurlijk geen Wolof, enkel Engels, Frans en Krio. De man dacht dus dat ik uit Senegal kwam op basis van mijn achternaam.
Ik wil je graag bedanken voor dit interview.
Graag gedaan!
Website: Bai Kamara Jr.
