Concertverslag: Walter Trout
29 november 2025, Bud Stage Metropool, Hengelo
Tekst en Foto’s: Harry Pater
Ondergetekende zag de Amerikaanse gitarist-zanger Walter Trout voor het eerst in De Lantaarn in Hellendoorn, in november 1991. In de loop der jaren kruisten onze wegen elkaar regelmatig, bij optredens in clubs, concertzalen, overdekte en openlucht festivals en verschillende keren heb ik hem mogen interviewen, al was de vorige keer tien jaar geleden, toen Walter terug was na een zware ziekte en een dankzij crowdfunding gefinancierde levertranstransplantatie, waarna hij als herboren weer de podia op ging. Inmiddels is hij 74 jaar en treedt nog steeds regelmatig op, dit jaar mede om zijn nieuwste album ‘Sign Of The Times’ te promoten.
Walter werd ooit bekend toen hij lid was van John Mayall’s Blues Breakers en speelde ook met die andere blueslegende, John Lee Hooker en was ook lid van de band Canned Heat. Sinds 1989 staat hij muzikaal op eigen benen en treedt met zijn eigen band op, die in de loop der jaren regelmatig van naam wisselde én met veel verschillende muzikanten werkte. De vorige keer dat ik hem zag in een zaal, november 2022, in Metropool Enschede, was onze landgenoot Bob Fritzema de toetsenist. Dit jaar is de van Julian Sas bekende Roland Bakker van de partij. Op drums Michael Leasure, die al zeker 17 jaar met Trout werkt én bassist John Avila, ook een oudgediende. Zijn gitaarspelende zoon Jon Trout is inmiddels vast bandlid geworden, nadat hij voorheen vaak als ‘hulpje’ meedeed (vooral Walters gitaren stemmen) en soms ook meespeelde in een of twee songs.
Het concert in Hengelo is al maanden uitverkocht, maar heb desondanks toch een mooie plekje kunnen vinden pal tegen het podium en dichtbij de microfoonstandaard van Walter. Klokslag half negen kwamen Walter en zijn muzikanten onder luid applaus en gejuich het podium op. Tijdens deze tournee opent hij steeds met I Can Tell (cover van Bo Diddley) en meteen daarachteraan Too Bad van het nieuwste album. Hij verwelkomde het publiek en vertelde dat hij altijd weer blij is om in ons land op te treden. We moesten er maar rekening mee houden dat we vanavond heel wat songs van de nieuwe plaat te horen zouden krijgen, omdat hij er blij mee en trots op is én ze graag wil laten horen.
Hij vertelde ook dat hij een hekel heeft aan AI, al moest zijn vrouw Marie hem wel eerst uitleggen wat dat precies is en sinds hij het begrijpt vindt hij het helemaal niets. Hierover schreef hij de volgende song, Artificial, dat de opener van het nieuwe album werd en hierna werd gespeeld. Wat me wel opviel dat er steeds een irritante brom uit Walter’s gitaarversterker kwam als hij er niet op speelde, wat helaas gedurende het hele optreden het geval was.
De volgende song speelt hij al jaren, altijd opgedragen aan een overleden bluesheld. Dit keer is dat de vorig jaar overleden Britse John Mayall, die op deze dag, 29 november 1933 in Macclesfield, Verenigd Koninkrijk, werd geboren. Walter beschouwt Mayall als zijn mentor en heeft enkele jaren in zijn band Blues Breakers gespeeld. Enkele dagen geleden in Utrecht werd Walter erg emotioneel tijdens het spelen van de song, naderhand vertelde hij dat hij tijdens het spelen echt contact met hem had gehad. Ook nu moest hij na het spelen van Say Goodbye To The Blues echt even bijkomen.
Na Hurt No More en No Strings Attached van het album stelde hij zoon Jon Trout voor. Hij vertelde erbij dat deze kortgeleden was afgestudeerd aan de koninklijke muziekacademie van Denemarken en dat vrouw Marie en hij daar heel trots op waren. Toen Marie aan Jon vroeg “wat ga je nu doen, nu je zoveel geleerd hebt?”, was het antwoord “ik wil rock & roll spelen, mét mijn pa!” en dat is wat hij nu dus doet. We’re All In This Together werd gespeeld, met een flink aandeel van Jon.
Voorafgaand aan Sign Of The Times vertelde Walter over zijn ziekte en levertransplantatie, wat elf jaar geleden was gebeurd. Hij riep het publiek op om een donorcodicil in te vullen, zodat jij misschien ooit iemands leven kunt redden, net wat hem gebeurd was. Hij wees op zijn buik en zei erbij dat hij iedere dag deze onbekende persoon dankbaar is, voor wat hem in leven had gehouden.
De titel van de volgende song ben ik helaas vergeten, wellicht was het Red Sun. Daarna stelde hij zijn bandleden een voor een voor, te beginnen met Roland Bakker, waarbij Walter vertelde dat hij nu pas, na 37 optredens, eindelijk kon uitspreken waar deze vandaan komt: Gouda. Dit sprak hij voortreffelijk uit, al zei op het laatst nog wel even hoe hij dat voorheen had gedaan (fonetisch) Goeda! Hij vertelde erg trots te zijn op Roland, die wij allemaal moesten kennen omdat hij acht jaar bij “onze geweldige gitarist” Julian Sas had gespeeld. Roland speelde daarna een prachtige orgelsolo, die veel applaus opleverde.
Hierna mocht Jon nog een uitgebreide solo spelen en daarna bassist John Avila (die wat mij betreft qua uiterlijk wel wat weg had van RUSH-bassist Geddy Lee), die volgens Walter ooit als jonge man in een erg beroemde Amerikaanse band had gespeeld, waarin hij maar liefst negen instrumenten bespeelde en die met veel grootheden heeft gewerkt en gespeeld, zoals Neil Young, Willie Nelson, Steven Tyler van Aerosmith en topgitaristen als Steve Vai, Joe Satriani, Eric Johnson èn ook met (volgens Walter de man waar hij het meest trots op was) Bob Dylan! John gaf een uitgebreide bassolo weg, met veel verschillende sounds uit zijn fretloze basgitaar met gewoon vier snaren! En natuurlijk kon een gevarieerde drumsolo van veteraan Michael Leisure niet ontbreken, die ook nu van hoge kwaliteit was. Tijdens de bas- en drumsolo’s zat Walter op een stoel te genieten, net achter de keyboards, wat waarschijnlijk de meeste bezoekers (behalve die op de balkons) waarschijnlijk niet eens hebben gezien. Op een gegeven moment kwam Roland bij hem zitten. Na deze vier uitgebreide solo’s (samen zo’n twintig minuten) stelde John Avila de man voor, waarvoor iedereen was gekomen: Walter Trout! Die daarna weer een flinke solo uit zijn Fender Stratocaster haalde.
Hierna leek het concert voorbij, maar al snel kwamen de muzikanten terug voor de toegift, behalve Jon Trout. Begonnen werd met een meer heavy metal song, I’ve Had Enough, die hij op het Broken album speelde met zanger Dee Snyder van Twisted Sister, en uiteraard rockte deze song van begin tot eind. Zonder stoppen gingen ze door met alweer een bluesrock klassieker: Freddie King’s Goin’ Down, waarna het echt afgelopen was. Mijn conclusie: een ge-wel-dig concert door een uitstekende zanger-gitarist en een fantastische band.
Volgend jaar komt Walter Trout terug naar ons land, onder meer naar Ribs & Blues in Raalte met Pinksteren en in september naar het bluesrock festival in het Noord-Limburgse Tegelen én ongetwijfeld zullen er nog méér optredens bij komen…
Setlist:
01. I Can Tell
0.2 Too Bad
03. Artificial
04. Say Goodbye To The Blues
05. Hurt No More
06. No Strings Attached
07. We’re All In This Together
08. Sign Of The Times
09. Red Sun (?)
10. Band solo’s (Roland Bakker op Hammond, Jon Trout op gitaar, John Avila op bas, Michael Leisure op drums, Walter Trout op gitaar)
Toegift:
11. I’ve Had Enough /
12. Goin’ Down
Website: https://www.waltertrout.com/