Roadside Graves – That’s Why We’re Running Away
Medium: Digital / Label: Don Giovanni Records
Release: 2020
Tekst: Fons Delemarre
What’s in a name? Neem nou: het begrip ‘Folk’. Vriendelijke mensen zingen vriendelijke, dan wel melancholieke of zwaarmoedige liedjes en begeleiden zichzelf daarbij, bij voorkeur op een akoestische gitaar.
Tijden veranderen, zoveel mag duidelijk zijn. Neem nou Monsters Of Folk, het eenmalige project waar Mike Mogis en Conor Oberts (beiden Bright Eyes), M. Ward (soloartiest en helft van She & Him) en Jim James (My Morning Jacket) in 2009 hun krachten bundelden. Toen het album verscheen werd al gauw gesproken over een combinatie van het beste van Crosby, Stills & Nash en The Traveling Wilburys.
De laatste jaren verschijnen er steeds meer albums van artiesten die folkachtige muziek spelen, maar die experimenten met diverse muzikale invloeden (rock, elektronica) niet schuwen. Interessant, dus. Nu is er ‘That’s Why We’re Running Away’ van de uit New jersey afkomstige Roadside Graves.
De groep bestaat al zo’n twintig jaar, heeft vele wisselingen van bezetting gekend, maar beschouwt zichzelf nog steeds als een vriendenclub, die gewoon lekkere muziek wil spelen. Maar dan geen standaardmuziek, maar veel gevarieerder. Spannender, zo u wilt. Beetje richting Centro-Matic, maar dan zonder de extreme uitersten die je ook bij South San Gabriel hoort, een andere band uit het folk-indie wereldje. Kortom: interessante muziek, zeker als je het niet erg vindt als de muziek soms wat minder bekende paadjes inslaat.
De muziek van ‘That’s Why We’re Running Away’ komt in de buurt van de prachtige EP van de Canadees-Nederlandse Folk Road Show (zie recensie op https://www.platomania.nl/album/7354392/thought-you-d-never-ask-0/folk-road-show)
Sfeervolle, vaak meerstemmig gezongen, liedjes worden door The Roadside Graves ingekleurd met elementen uit rootsachtige rock, elektronica, het geluid van The Travelling Wilburys en meerstemmige zang waar Gene Clarck en zijn maatje Doug Dillard zich niet voor zouden schamen. Maar het is eigenlijk vooral een album met fantasievolle, majestueus opgetuigde, singer-songwriter muziek. Geen album voor folkpuristen, die streng in de leer zijn. Wel voor liefhebbers van Crosby, Stills & Nash (nog even zonder Young) en de betere, Beatles-achtige composities.
Zelf noemen de muzikanten van Roadside Graves nog een heel andere, voor hen belangrijke invloed: John Prine. In hun eigen woorden: “A lot of our music has been and will continue to be inspired by John Prine. Importantly he taught us that sad songs can be funny too, and funny songs can be sad. I think he taught us that not taking ourselves too seriously makes for more serious music. RIP. We’ll miss ya.”
Het laatste woord is aan hun label, Don Giovanni Records. ‘Their sound emerges as much from their longstanding friendships and personality quirks as it does from their eclectic musical influences’.
Nieuwsgierig? Hopelijk wel.
Tracks:
01. Sit So Close
02. The Cutter
03. I Cried
04. There Was a Way
05. The Sea Is Empty
06. Hotel Lights
07. I Wasted My Life
08. Dead Kids
09. Soldiers
10. Let’s Get Lost
11. We Have Loved
Website: https://www.facebook.com/Roadside-Graves-43528078750/