Brother Grimm – On Flatland On Sand
Format: vinyl LP / Label: Nois-o-lution Records
Release: 2019
Tekst: Peter Marinus
Gemeen, donker, desolaat, woest en grimmig zijn trefwoorden die allemaal van toepassing zijn voor het derde album van de Duitse Brother Grimm uit Berlijn. En mag ik daar “zeer indrukwekkend” aan toevoegen?
Brother Grimm is Dennis Grimm, die zijn achternaam zeer zeker mee heeft. Hij wordt begeleid door Charlie Paschen (drums), Tenboi Levinson (bas), Mats Hyhne (trombone) en Justin Moses Gunn (kalimba). Zelf bespeelt Brother de gitaar, synthesizer en drumloops.
Vrolijk ga je van dit album niet worden want de hoofdmoot van de nummers bestaan uit grimmige gitaarnoise, in de beste Sonic Youth of the Ex traditie. Af en toe maakt deze noise plaats voor ambient-achtige klanken, die echter zeer desolaat klinken.
Geopend wordt met de gemeen snijdende rocker Broken Glass met slechts de drums als begeleiding voor de hakkende riffs. Door zijn galmende zang klinkt Brother als Bono, die ineens tot zanger van Sonic Youth “bevorderd” is.
Vervolgens is Chicories And Crown Antlers is een ambient-achtig nummer met donkere Nick Cave achtige spoken words, een donkere dub bas en trombone. En laten we een tekst als “I never knew how it feels like being fucking Lionel Richie. I don’t even know how it feels being me myself, I don’t know….shit!” vooral niet vergeten!
Ook Get Up klinkt behoorlijk breekbaar. Een getokkelde gitaarmelodie a la the Durutti Column. Het donkere, haast minimalistisce On Flatland, On Sand gaat met zijn gekwelde zang en warme jazzy bas richting het geluid van Nick Cave.
Dan barst de woest raggende noisy garagerock van Open Doors, No Stars los in de beste rauwe Stooges stijl, waarbij Sonic Youth stiekem om het hoekje staat te glimlachen. Een totaal ongepolijst en heftig nummer, dat bijna 8 minuten duurt. Een zeer heftige noiserock exercitie, die alles wat hij onderweg tegenkomt verpulvert. Brother’s galmende zang klinkt hier als een totaal aan lager wal geraakte ´crooner”.
The Ocean bestaat uit Terry Riley-achtige reperterende loops, die de begeleiding vormen voor Brother’s desolate Cave zang. The Smell Of Cheap Perfume is een monotoon rauw raggend, en dus bedwelmend, nummer. Het knarst, kreunt, zoemt en giert!
Als je dacht dat je alle noise had gehad, vergis je je lelijk want Who’s Calling is het summum van funky gitaarnoise met knarsende grooves. Brother komt hier tot een ontnuchterende conclusie: “I used to call it love, you call it…fuck”.
Ik ben zeer onder de indruk van dit eigenwijze en ongepolijste album van Brother Grimm.
Tracklist:
01. Broken Glass
02. Chicories And Crown Antlers
03. Get Up
04. On Flatland, On Sand
05. Open Doors, No Stars
06. The Ocean
07. The Smell Of Cheap Perfume
08. Who’s Calling
Website: Brother Grimm