Review: Luther Dickinson – Dead Blues Vol. I
Luther Dickinson – Dead Blues Vol. I
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Strolling Bones Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Een vriend van en die had een kennis en die bracht ons in contact met en daar de buurman van, zo ongeveer ontstond het project van Luther Dickinson om de geweldige muziek van Grateful Dead te combineren met bluesnummers. Ik ben serieus benieuwd. Natuurlijk hebben we ook John Mayer die onder de bandnaam Dead & Company, met Mickey Hart, Bill Kreutzmann, Bob Weir en anderen de muziek van Grateful Dead levend hield, uiteraard op een frisse, moderne leest geschoeid.
Min of meer met een gelijke insteek verzamelde Luther Dickinson een aantal bekenden en vrienden om zich heen om het album ‘Live Blues Vol. 1’ in de steigers te zetten.
En voor zover ik die makkers allemaal heb kunnen achterhalen (..), bestaat het gezelschap uit:
– Luther Dickinson – guitar, vocals
– Datrian Johnson – vocals
– Cody Dickinson – percussion
– Rayfield “Ray Ray” Holloman – guitar
– Paul Taylor – drums, bass, guitar
– Steve Selvidge – Space Funk guitar
– Mark Franklin en Art Edmaiston – horns
– Grahame Lesh – guitar
– Steve Selvidge – guitar.
De vele gitaristen spelen natuurlijk niet allemaal tegelijk, maar de namen van veel van hen staan voor een bijdrage aan één of meer nummers.
Niet langer gepraat, tijd voor de plaat!
Een betere subtitel is bijna niet te bedenken. Het geeft ook gelijk de strekking van de vroegere blues weer, dit nummer van Blind Lemon Jefferson One Kind Favor (See That My Grave Is Kept Clean) Want ja, “onder de grond” is één, maar ook nog een beetje respectvol netjes onderhouden is natuurlijk weer iets anders. Zeker in die armoedige tijden. Stevige knaller, hamerende drums, blazers, een begin alsof ze het graf ter plekke aan het graven zijn, de kist schijnt al onderweg te zijn, dus nog One Kind Favor, (See That My Grave Is Kept Clean). Komt voor elkaar… denk ik. Lekkere hotseklotsende uitvoering!
Een strakke bas en drums beginnen aan Who Do You Love, de klassieker van Bo Diddley. Heerlijke, gevoelige en traag gezongen vocals met mooie uithalen van Datrian Johnson, een stem als een klok! Een geheel eigen uitvoering van een nummer dat al door zovelen op de plaat is gezet. Mooi gitaargejank en funky keyboards. Who Do You Love. Zeker weten dat veel bezoekers van Bluestownmusic.nl van dit nummer gaan houden! Met zo’n stem als van Datrian Johnson zie je hem gewoon op de plantages zingen met wat hem bezig houdt, of zoals in dit nummer van Howlin’ Wolf Sittin’ On The Top Of The World. “There were days I didn’t know my name”, maar dat is allemaal voorbij “cause I’m Sittin’ On The Top Of The World!” Funky, schokkende uitvoering met veel aparte gitaarlicks.
Melodieus is het begin van King Bee, een nummer van Muddy Waters. Och, het is zo’n lieverdje, die King Bee, “I make honey, come inside…”, “I’m a king, would you be my queen” en de stem van Dartrian Johnson gaat steeds dieper! Ook weer lekker funky met hier en daar een piano-pingeltje, een beetje slide, strakke bas en soft drums. Mooie, heldere uitvoering en lekker lang met vooral aan het eind alle ruimte voor de gitaar!
Een melodieus, orkestraal begin van Mystery Train, geschreven door de baas van het iconische Sun-label Sam Phillips, samen met Junior Parker. Als ritme komt de Mystery Train een beetje traag op gang maar langzaam maar zeker, krijgt Datrian meer succes bij z’n “baby” en dat bevordert de snelheid van de Mystery Train. Scherpe gitaarlicks en als ik dit nummer ook als funky ga omschrijven is dat omdat ik tot nu toe nog niet een lekker vloeiende blues heb gehoord. Hoeft ook niet per sé, maar ik zou het wel fijn vinden omdat je anders eigenlijk nooit in een lekkere “flow” komt te zitten, maar… daar komt de Minglewood Blues, het nummer van Noah Lewis, onsterfelijk gemaakt door de Grateful Dead en ja, dit wil ik horen, een mooie melodielijn, heldere gitaren, een “lopend” nummer. Gelijk sfeer! Mooie “meerstemmige”, elkaar opvolgende vocals! Lekker snel gitaartje. En ik beken, ik ben bevooroordeeld want ik ben gek van de Grateful Dead en dat scherpe, puntige, kristalheldere gitaarspel van Jerry Garcia. Geweldig, vaak zo stoned als een garnaal meerdere nummers live aan elkaar breien waardoor er een “opera” ontstaat van 30 of 40 minuten. Geweldig! Puur genieten. Zo lang duurde deze uitvoering van Minglewood Blues niet, maar voorlopig het beste nummer… en dat is objectief vastgesteld door jullie recensent!
“I don’t want you to be my slave”, “I don’t want you to work all day” I Just Want To Make Love To You, weer lekker diep gezongen door Atrian Johnson, dit nummer van Willie Dixon. Mooie variatie in de vocals, hamerende blues, bluesy gitaarlicks, slide en van harte: I Just Want To Make Love To You. Aan het eind een apart, grappig slot aan het nummer. Ook van Willie Dixon, het fameuze Little Red Rooster. Ook dit is herkenbaar en in overeenstemming met de andere nummers op dit album. Aangevuld met bijna psychedelische riedeltjes. Een beetje tam is het wel, hoewel, na zo’n 4 minuten met nog ruim 1 minuut te gaan komt er een soort vrije improvisatie op gang en dat is dan wel fris en fruitig! Krijgen we de tent nog één keer aan het swingen?
Daar moet dan High Heel Sneakers van Tommy Tucker voor zorgen Met een zware bas en een achter uit z’n “strot” joelende Atrian Johnson begint het er te lijken. Inderdaad een magistrale bas die de voetstappen in de High Heeled Sneakers heel beeldend tot uiting brengt!!! En dan lijkt het er dat iedereen aan het eind van dit album, dit is het laatste nummer, onbeperkt de ruimte krijgt om er maar eens lekker op los te gaan improviseren want er valt nog weinig in te ontdekken van High Heeled Sneakers.
Let wel: In de bio staat letterlijk dat Luther in contact kwam met de zoon van Phil Lesh, Grahame en dat hij met hem op het idee kwam om optredens te gaan maken onder de titel ‘Dead Blues’. Dat moest dan een offshoot worden van de eerdere Phil and Friends waarin de traditionele blues en folk songs van de Grateful Dead een vehicle moesten vormen om nieuwe muzikanten uit de blues en rock scene bij elkaar te brengen. Dat laatste is absoluut gelukt. Je kunt horen dat iedereen z’n vak verstaat. Geen punt. Wat dit alles echter nog met de muziek van de Grateful Dead te maken heeft ontgaat mij volledig, afgezien van Minglewood Blues dan.
Vooraf had ik me heel goed voor kunnen stellen dat de nummers van de Grateful Dead omgevormd zouden zijn naar een moderne catch waarbij het originele nummer meer of minder herkenbaar blijft. Bijvoorbeeld zoals Warren Haynes en de Tedeschi Trucks Band dat heel erg goed doen. Na een zeker goed begin van de eerste nummers zakt het met King Bee allemaal een beetje weg. Volgens mij ontbreekt het op dit album ook aan regie. In teveel nummers krijg je de indruk, ook door het “sterrenensemble” dat iedereen té graag wil met als resultaat dat bepaalde delen in de nummers niet of nauwelijks te “plekken” zijn.
Dus, dit album is best goed, absoluut, maar voor mij enigszins tegenvallend omdat ik vooraf een groter aandeel van de muziek van de Grateful Dead had verwacht. Dat had ook zeker gekund.
Maar zoals met alles: Ik geef mijn oordeel graag voor die van een ander, want… smaken verschillen.
Ik schrijf nu ruim een maand recensies voor Bluestownmusic.nl en heb inmiddels ruim 40 recensies geschreven – ik ben 73, heb de tijd en bovenál, nog steeds hartstikke gek op muziek – dus daar kan het niet aan liggen, maar dit album is voor mij geen topper.
Zoals gezegd, best goed, primadeluxe zanger, maar de keuze van de nummers is beperkt en veel van het zelfde en de uitvoering ervan soms wat rommelig. Helaas! En mocht ik het toch helemaal verkeerd zien omdat Luther de welgemeende bedoeling had om klassiekers om te vormen tot geheel eigentijdse nummers dan is ie daar natuurlijk volledig in geslaagd!
Tracks:
01. One Kind Favor
02. Who Do You Love
03. Sitting on Top of the World
04. King Bee
05. Mystery Train
06. Minglewood Blues
07. I Just Want to Make Love to You
08. Little Red Rooster
09. High Heeled Sneakers
Website: https://www.lutherdickinson.com/