Review: Beth Hart – You Still Got Me
Beth Hart – You Still Got Me
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Mascot Label Group – Provogue
Release: 2024
Tekst: Harry Pater
Na haar ‘Led Zeppelin Tribute’ album (2022) brengt Beth Hart eindelijk weer een nieuw album uit met eigen werk, dus met zelfgeschreven en -gecomponeerde songs. Het album heeft gastoptredens van Eric Gales en Slash (Guns ’n Roses); met beide heeft ze al eerder samengewerkt met als recent voorbeeld op het album ‘Orgy Of The Damned’ van Slash. Daar zong ze de song Stormy Monday in één keer in, zelfs zonder te repeteren! De voor een Grammy genomineerde powerhouse singer-songwriter/pianiste Beth Hart heeft haar nieuwe studioalbum ‘You Still Got Me’ uitgebracht op 25 oktober.
Ooit tipte mijn jongere broer mij nadat hij haar had gezien in Paradiso, ‘die moet je gaan zien, geweldige zangeres!’ Ikzelf zag haar voor het eerst in juni 2004 op Parkpop in Den Haag en was meteen gegrepen door deze bijzondere zangeres, ook al kende ik maar enkele van haar songs, met name L.A. Song en Leave The Light On, nog altijd geweldige tijdloze songs, die ook nu nog bij vrijwel elk concert worden gespeeld. Beth speelde het festival he-le-maal plat, wat ze sindsdien vaak heeft gedaan op binnen- en buitenlandse festivals.
Haar schare fans groeide per optreden. Ik zag haar van clubs en bescheiden concertzalen langzamerhand groeien als performer naar festivals, arena’s en gigantische zalen als de Ziggo Dome, die zowel met zittend publiek als met vooral staanplaatsen snel werd uitverkocht. In AFAS Live in 2019 trad ze op één avond solo en akoestisch op en de volgende avond met haar uitstekende band. Beide keren stijf uitverkocht en in grootse vorm.
En ja, er ging ook wel eens iets mis, gedeeltelijk vanwege haar soms zwakke gezondheid (vooral door haar bipolaire stoornis) en af en toe terugvallen op alcohol- en drugsgebruik, toch wist ze tot nu toe altijd weer sterker terug te komen. Op het Holland International Blues Festival in Grolloo in 2022 werd haar optreden op het allerlaatste moment (alles stond al klaar op het podium) wegens ziekte afgezegd. In 2023 deed ze dit over en gaf een geweldig en veel langer dan gepland optreden, haar vele fans blij achterlatend.
Heb je Beth Hart ooit live gezien of heb je jezelf verdiept in haar muziek, dan weet je dat ze elk grammetje van haar wezen in haar songs stopt. Ze heeft dan ook veel ellende meegemaakt in haar leven, haar verslavingen, het verlies van haar zus en haar ziekten. Ze blijkt hierover uitstekende songs te kunnen schrijven èn uitvoeren. Ikzelf heb vaak met kippenvel op mijn armen bij haar concerten gestaan en gezeten en heb haar enkele keren mogen interviewen, wat iedere keer een belevenis was. Vooral die eerste keer, toen ze in nog geen kwartier zóveel vertelde dat de helft van het artikel geschrapt moest worden vanwege ruimtegebrek en toch bleef er een mooi verhaal over. Klasse dus.
Het album is geproduceerd door Kevin Shirley, met wie ze ook werkte toen ze platen met Joe Bonamassa maakte. Dit is opnieuw een gouden combinatie! Wat ik wel jammer vind, omdat ik haar live zo goed vind (zowel solo als met band), is dat ze géén van haar vaste live-muzikanten gebruikt. Zelfs gitarist Jon Nichols niet. Waarom is me een raadsel.
We hebben allemaal onze ‘ik’ als ze You Still Got Me zingt – een geliefde, een vriend(in), een huisdier, een plek, een herinnering, een lied… zelfs op haar kwetsbaarste momenten blijft ze inspireren. Gelukkig heeft ze aan haar liefhebbende echtgenoot Scott Guetzkow iemand die haar door dik en dun steunt en haar altijd weer op het rechte pad krijgt. Aan hem heeft ze al meerdere songs opgedragen, zoals My California en op dit album de overduidelijke liefdesverklaring en titelsong You Still Got Me, de videoclip hiervan laat dit duidelijk zien. Deze song is wat mij betreft het hoogtepunt van het album, dat verder geen enkel zwak moment kent.
Het begint al vrij stevig met Savior With A Razor waarop Slash zijn gitaarkunsten laat horen. Het is al meteen weer zo’n typisch heavy Beth Hart nummer. Tweede track Suga N My Bowl klinkt ook heel herkenbaar, maar toch weer anders en de heerlijke gitaarsolo van Eric Gales past er precies bij. Beide songs schreef Beth met Rune Westberg. Never Underestimate A Girl is een typische pianosong van Beth. Drunk On Valentine is dan weer zo’n mooie ballad, waar ze zo goed in is. Het klinkt wat jazzy dankzij de ‘mute’ trompet, maar dat past uitstekend bij deze song.
Een heel andere sound, want countryrockachtig, is Wanna Be Big Johnny Cash, tekst en muziek passen geweldig bij deze song en dit zou wel eens een van de succesvolle songs kunnen zijn tijdens de komende tournee. Wonderful World is weer een prachtige ballad, wat ook geldt voor Little Heartbreak Girl. door dit soort songs ben ik ooit fan van Beth Hart geworden! Een stuk steviger begint Don’t Call The Police, wat daarna toch meer een ballad is met verderop een mooie gitaarsolo. Titelsong You Still Got Me heb ik al beschreven. Pimp Like That is weer zo’n mooie ballad die steeds steviger wordt, terwijl afsluiter Machine Gun Vibrato gewoon een lekker stevig nummer is met mooi gitaarwerk. Haar stem gebruikt ze, zoals we inmiddels gewend zijn, zeer gevarieerd, van heel subtiel naar haast schreeuwend. Voor mij is dit een van haar sterkste albums van de afgelopen pakweg tien, vijftien jaar.
Tracks:
01. Savior With A Razor (feat. Slash)
02. Suga N My Bowl (feat. Eric Gales)
03. Never Underestimate A Gal
04. Drunk On Valentine
05. Wanna Be Big Bad Johnny Cash
06. Wonderful World
07. Little Heartbreak Girl
08. Don’t Call The Police
09. You Still Got Me
10. Pimp Like That
11. Machine Gun Vibrato
Website: https://www.bethhart.com/