Review: Eric Clapton – The Definitive 24 Nights
Eric Clapton – The Definitive 24 Nights
Format: CD – Vinyl LP – Blu-ray – Digital / Label: Duck – Reprise
Release: 2023
Tekst: Ella-Milou Quist
In 1990 en 1991 trad Eric Clapton maar liefst tweeënveertig keer op in één van zijn favoriete zalen; The Royal Albert Hall in Londen. In 1990 speelde hij er achttien avonden en een jaar later vierentwintig. Tijdens deze shows speelde hij in verschillende formaties: met een rockband, een bluesband en samen met een orkest. Veel van deze uitvoeringen zijn destijds gefilmd en opgenomen. ‘The Definitive 24 Nights’ is een deluxe upgrade van de originele twee CD’s tellende ’24 Nights’ uit oktober 1991 en bevat vijfendertig niet eerder uitgebrachte live tracks van deze befaamde shows. Met behulp van de opnames van die avonden zijn er nu maar liefst acht verschillende versies van ‘Definitive 24 Nights’ uitgebracht: twee complete boxsets (één CD- en één vinyl set, beide met Blu-ray), losse albums per genre (Rock, Orchestral en Blues), eveneens in CD en vinyl uitvoering.
Hoewel vernoemd naar de vierentwintig optredens in 1991, bevat het uiteraard ook songs van de shows uit 1990. De concerten van 1990 werden uitgevoerd met vier verschillende ensembles. De eerste zes avonden was er een vierkoppige band, met naast Eric Clapton, bassist Nathan East, drummer Steve Ferrone en toetsenist Greg Phillinganes.
De tweede reeks van wederom zes avonden was met een negenkoppige band, waarbij het zojuist genoemde viertal werd vergezeld door Phil Palmer op gitaar, Alan Clark op keyboards, Ray Cooper op percussie en de achtergrondzangeressen Katie Kissoon en Tessa Niles.
Daarna volgden er drie avonden met een bluesband; met Johnnie Johnson op toetsen, Richard Cousins op bas en Jamie Oldaker op drums, plus speciale gasten Buddy Guy en Robert Cray.
Tot slot waren er drie orkestavonden, waarbij de negenkoppige groep bijgestaan werd door het National Philharmonic Orchestra onder leiding van Michael Kamen.
De concerten in 1991 hadden een vergelijkbare samenstelling, met vier verschillende ensembles, maar dit keer voor iedere zes avonden. De enige verandering in de vierkoppige en negenkoppige band en de groep met orkest, was de vervanging van Chuck Leavell door Alan Clark. De bluesband kreeg een herschikking, waarbij Richard Cousins werd vervangen door Joey Spampinato op bas, Jimmie Vaughan werd toegevoegd als vaste gitarist, Leavell de toetsen voor zijn rekening nam en Jerry Portnoy op mondharmonica te horen was. Guy en Cray kregen gezelschap van niemand minder dan Albert Collins.
Het materiaal op ‘The Definitive 24 Nights’ is zowel een hits-collectie alsook een fantastisch collector’s item. De standaard uitvoering, zoals ook te vinden op de streamingdiensten, begint met de achttien nummers tellende rock-cd, waarbij nummers als album opener Pretending, Bad Love, Bo-Diddley-cover Before You Accuse Me en Bob Marley-cover I Shot The Sheriff allemaal uitstekend uitgevoerd zijn, maar waar toch publieksfavorieten White Room, Bob Dylan’s Knockin’ On Heaven’s Door, J.J. Cale’s Cocaine, Wonderful Tonight, Layla, Crossroads en Sunshine Of Your Love er echt uitspringen en de rest overtreft.
Het uit veertien nummers bestaande blues album trapt af met Key To The Highway, maar ook het prachtig melancholische Have You Ever Loved A Woman en het energieke All Your Love (I Miss Loving) komen voorbij. Clapton maakt op deze plaat veelvuldig gebruik van het talent van anderen. Met onder andere gasten als Albert Collins (op Black Cat Bone), Buddy Guy (op My Time After A While), Jimmie Vaughan op lead gitaar, toetsenist Johnny Johnson (de ster van Johnson’s Boogie), laat Clapton zien niet bang te zijn om zijn spotlight te delen en in dienst te staan van anderen met slechts een ondersteunende rol. Een heerlijk meeslepende plaat waar je uren naar kunt luisteren.
Het laatste deel, het orkestrale gedeelte, bestaande uit vijftien liedjes, is zeer indrukwekkend te noemen. Door de orkestrale bewerkingen (onder leiding van Michael Kamen), zie je bekende en juist ook minder bekende nummers, in een nieuw daglicht. Niet alleen zijn de songs nog gelaagder en dynamischer, maar krijgen ook een zekere drama en grootsheid. Het orkest voegt echt een extra dimensie toe aan de nummers. Je merkt ook aan Clapton en zijn backing band, dat het ze nog meer plezier en energie geeft. Het is behoorlijk opzwepend en expressief. Echt fantastisch om te horen en ervaren hoe deze wisselwerking tussen hen en het orkest werkt.
In opener Crossroads hoor je dit allemaal terug. Het zet de toon voor het vervolg van de plaat, met schitterende bewerkingen van onder andere Bell Bottom Blues, I Shot The Sheriff en Ray Charles’ Hard Times en Steve Winwood’s Can’t Find My Way Home. Ook het volledig instrumentale Edge Of Darkness, geschreven door Clapton en Kamen, is er eentje om door een ringetje te halen met die ontzettende kneiter van een solo van Clapton.
Natuurlijk kunnen de orkestrale versies van Wonderful Tonight, White Room, Layla en Sunshine Of Your Love onmogelijk ontbreken. Net als je denkt dat die nummers niet beter kunnen, doen de versies van Kamer er nog een schepje bovenop. Wonderful Tonight is zo mogelijk nog mooier en emotioneler en White Room, Layla en Sunshine Of Your Love nog rauwer, intenser en krachtiger. Wat een geweld! Om nog maar te zwijgen over het waanzinnige (en maar liefst negenentwintig minuten durende!) Concerto For Electric Guitar. Wat een klapstuk is dat!
Alleen al dit ‘Orchestral’ gedeelte is de moeite waard om los aan te schaffen, maar nog mooier is natuurlijk de hele boxset zodat je iedere muziekstroming, ieder geluid en iedere sfeer die Clapton belichaamt, bij elkaar hebt in een prachtige verzameling. Zeer de moeite waard om aan te schaffen, ongeacht of je nu een mega fan bent van Clapton, een liefhebber of gewoon iemand met een sympathie voor hem en zijn muziek.
Tracks:
Disc one (Rock)
01. Pretending
02. Running On Faith
03. Breaking Point
04. I Shot The Sheriff
05. White Room
06. Can’t Find My Way Home
07. Bad Love
08. Before You Accuse Me
09. Lay Down Sally
10. Knockin’ On Heaven’s Door
11. Old Love
12. Tearing Us Apart
13. Cocaine
14. Wonderful Tonight
15. Layla
16. Crossroads
17. Sunshine Of Your Love
Disc two (Blues)
01. Key To The Highway
02. Worried Life Blues
03. You Better Watch Yourself
04. Have You Ever Loved A Woman
05. Everything’s Gonna Be Alright
06. Something On Your Mind
07. All Your Love (I Miss Loving)
08. It’s My Life Baby
09. Johnnie’s Boogie
10. Black Cat Bone
11. Reconsider Baby
12. My Time After A While
13. Sweet Home Chicago
14. You Better Watch Yourself
Disc three (Orchestral) Featuring the National Philharmonic Orchestra conducted by Michael Kamen
01. Crossroads
02. Bell Bottom Blues
03. Lay Down Sally
04. Holy Mother
05. I Shot The Sheriff
06. Hard Times
07. Can’t Find My Way Home
08. Edge Of Darkness
09. Old Love
10. Wonderful Tonight
11. White Room
12. Concerto For Electric Guitar
13. A Remark You Made
14. Layla
15. Sunshine Of Your Love
Website: https://ericclapton.com/
