Concertfoto’s: Electric Blues Honors C+B, Grolloo 30 april 2022
Foto’s: Edwin Fabriek – Tekst: Jelle Edelenbosch
Electric Blues gaat tot het uiterste bij cd-presentatie
Respect voor deze krasse knarren. Met als ultiem voorbeeld drummer/zanger Henk Vegt. Vanuit een rolstoel, omdat hij door zijn rug was gegaan, op zijn drumstoel. Vervolgens een paar uur er met armen en benen en stem vol tegenaan gaan en het geheel ook nog van gesproken tekst voorzien. Petje af voor de man die zelf de hele middag ’petdragend’ bleef. Dat gebeurde zaterdagmiddag 30 april in de grote zaal van restaurant Hofsteenge in blues bakermat Grolloo.
Electric Blues honors Cuby + Blizzards kon deze middag eindelijk, het was door corona drie keer uitgesteld, hun albums ’Back to Grolloo’ en ’Another Day, Another….’ presenteren. Deze releaseparty onder de noemer ’Een dagje Grolloo’ werd druk bezocht en genodigden konden eerder deze zaterdag het C+B Museum bezoeken. Op de compact discs staan in totaal 31 nummers van Cuby (Harry Muskee) and the Blizzards. Een groot gedeelte daarvan werd gespeeld.
Johan Derksen
De eerste exemplaren zouden worden overhandigd aan Johan Derksen. Hij liet deze eer vanwege de bekende kaarscommotie aan zich voorbij gaan. Na het openingswoord door journalist/verslaggever Jeroen Wielaert kreeg bassist Bert Bulk beide cd’s.
Hij gaf ze direct door aan twee van de grootste fans van Cuby and the Blizzards, te weten Johan en Jeanne Gaasbeek. Zij waren in gezelschap van oud C+B-basgitarist Willy Middel die indertijd meewerkte aan vier platen.
Vitaal belang
Na alle plichtplegingen ging het los met Another Day, Another Road. Het geluid stond behoorlijk hard ingesteld. Niks mis mee, maar een juiste onderlinge afstelling is van vitaal belang. Het fraaie bluesharpspel van Piétro Smeding sneeuwde in de eerste set onder.
Low Country Blues van het laatste Cuby album in 2009, Harry Muskee overleed in 2011, kreeg een mooie uitvoering. Simple Man (1971) was ook zeer de moeite waard.
Graaide
Mooi moment was toen gitarist Aadje Kreeft zijn plectrum liet vallen. Hij graaide in zijn broekzak, maar het duurde even voordat hij een reserve exemplaar had gevonden. Ongetwijfeld staat er nu op zijn verlanglijstje een plectrumhouder.
De vaak druk gebarende, te aanwezige en met zichzelf ingenomen gitarist leefde zich onder meer uit met power chords. Zijn solo tijdens When I’m Honest was ingetogen, vol overgave en prachtig zonder overdreven hand- en/of vingergebaren. Het intro van dit nummer door toetsenist Edwin van Schijndel mocht er ook zijn.
Te merken was dat de zeventigers zich grondig voorbereid hadden. Ga er maar aanstaan om te spelen voor honderden hartstochtelijke Cuby fans. Ze kennen iedere noot en hoorden ook dat het niet altijd van een leien dakje ging.
’Net als vroeger’
Dat kon de pret niet drukken en tijdens Just For Fun werd er gedanst voor het podium. Een dame trok haar vriend/man gretig mee naar de dansvloer en sprak de gevleugelde woorden ’Net als vroeger’. Op schermen aan de zijkanten van het podium waren films en foto’s te zien van Cuby and the Blizzards en dat droeg ook bij aan nostalgische gevoelens.
Travelling With The Blues, Go Down Sunshine oogstten veel waardering. Hoe liefdevol de groep deze muziek benadert, bleek uit de woorden van Vegt tussen de nummers door. Zo werden er ook ’kleine nummertjes’ gespeeld, waaronder Perfection. Ze spraken mij iets minder aan. De band is meer thuis in het ruigere werk. Het komt dan iets minder nauw aan op de juiste timing.
Opgedragen
Het begin van de tweede set met de klassieker Window Of My Eyes werd opgedragen aan de onlangs overleden muzikanten Jan Rot, Henny Vrienten en Arno Hintjens. Distant Smile met dat heerlijke gitaarloopje en Appleknockers Flophouse klonken en bij laatstgenoemde lied ging het publiek uit zijn dak. Terecht al was ook te merken dat de senioren vermoeid raakten. Mag het ook een keer? Petje af voor de hele band.
Website: https://electricblues.nl/
