Review: The Delines – The Sea Drift
The Delines – The Sea Drift
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Decor Records – V2 Records
Release: 2022
Tekst: Bert van Kessel
Voor deze duistere opvolger van hun fenomenale tweede album ‘The Imperial’ was zangeres Amy Boone gelukkig weer hersteld van de nare gevolgen van haar ernstige auto-ongeluk en kon zij haar pakkende, breekbare stemgeluid weer inzetten om de cinematografische teksten van de literair zeer bekwame Willy Vlautin (ex- Richmond Fontaine) te vertolken. Daarmee zijn twee grote steunpilaren van het trieste Delines geluid genoemd. Nummer drie is Cory Gray die de strijkers bestuurt, een dominant aanwezige trompet bespeelt en de nummers arrangeert.
Natuurlijk draait het in deze liedjes heel erg om Willy Vlautins’ teksten; de plaat luistert als elf afleveringen van een nieuwe Serie Twin Peaks, die zich afspeelt in smalltown Texas aan de Gulfcoast. De hoofdpersonen kennen geen gelukkig bestaan dat zich afspeelt aan de zelfkant van de maatschappij en worden door Vlautin met veel mededogen geschilderd.
Muzikaal staat het Delines geluid als een huis. De ritmesectie, Freddy Trujillo op bas en Sean Oldham op drums, beiden ook ex – Richmond Fontaine, legt een softswingende, jazzy basis, waarop de drie coryfeeën hun gang kunnen gaan en tot hun onderscheidende retro country-soul geluid kunnen komen, waarin de geest van Dusty Springfield nadrukkelijk rondwaart. Tevens is door het treurige trompetje het geluid ook schatplichtig aan Chet Baker.
De titel van het album verwijst naar het Zuid-Texaanse plaatsje met dezelfde naam. Daarnaast is het ook de titel van een compositie van ene Delius, waarmee geen verband duidelijk is; maar er is zeker wel een link met het beroemde gedicht van Walt Whitman, waarin hunkering en weemoed de hoofdrol spelen. Laten dat nu net twee thema’s zijn die veelvuldig terugkomen in Vlautins’ teksten.
Er is sprake van zekere eenvormigheid. De elf liedjes verklanken de weemoed veelal op dezelfde trage wijze en kennen vergelijkbare arrangementen op basis van een piano en melancholieke strijkers en dienen als zodanig als bouwstenen voor het totaalplaatje.
De toon wordt meteen gezet in het openingsnummer: in het trage Little Earl ontmoeten we twee broertjes in een auto vol bloed na een mislukte overval. Na het iets opgewektere Kid Codeine is het weer trage triestheid troef; De twee instrumentale nummers met een stemmige trompet, aangebracht door Cory Gray, hebben niet voor niets beide Lament in de titel. Het mooiste nummer is All Along The Ride, met een prachtige piano en hartverscheurende vocalen van Amy Boone.
Als het je lukt als luisteraar om je onder te laten dompelen en meegesleept te worden in de filmische liedjes, dan is deze plaat een geweldige luisterervaring; als er afstand blijft, dan ligt misschien wel een zekere matheid en monotonie als oordeel op de loer.
01. Little Earl
02. Kid Codeine
03. Drowning In Plain Sight
04. All Along The Ride
05. Lynette’s Lament
06. Hold Me Slow
07. Surfers In Twilight
08. Past The Shadows
09. This Ain’t No Getaway
10. Saved From The Sea
11. The Gulf Drift Lament
The Delines are:
Amy Boone – vocals
Cory Gray – keyboards, trumpet
Sean Oldham – percussion, vocals
Freddy Trujillo – bass, vocals
Willy Vlautin – guitar, vocals
Additional players:
Kyleen King – violin, viola
Patti King – violin
Collin Oldham – cello
Noah Bernstein – saxophone
John Morgan Askew – guitar, baritone guitar, vocals
Website: https://www.thedelines.com/