Recensie: Deep Purple – Turning To Crime
Deep Purple – Turning To Crime
Format: CD – LP / Label: earMusic
Release: 2021
Tekst: Danny van den Deijssel
Wat doe je als je tour op het punt van beginnen staat en de wereld opeens op zijn kop komt te staan vanwege een pandemie en je dus gedwongen thuis moet blijven. De een besluit om alsnog in een lege concertzaal een album op te nemen (Bonamassa) de andere duikt met zijn band in een of ander landhuis om iets op te nemen (Clapton).
Aangezien Steve Morse niet in het Verenigd Koninkrijk woont moest Deep Purple iets anders bedenken. De band besloot ieder voor zich in hun eigen home studio een dertiental nummers op te nemen en deze later door Bob Ezrin te laten mixen. Om er toch een speciaal album van te maken werden er geen nieuwe songs geschreven, maar kozen ze ervoor om uitsluitend covers op te nemen.
Het eerste nummer dat ze opnemen is 7 and 7 is, oorspronkelijk uitgebracht door de band Love in 1966. Purple kiest ervoor om het arrangement grotendeels in stand te houden, maar je hoort wel degelijk de bekende Purple sound terug. Het nummer krijgt ergens ook wel een country randje mee. In Rockin’ Pneumonia and the Boogiewoogie Flu kan Don Airey zijn pianokunsten vertonen in deze boogiewoogie van Huey “Piano” Smith. In vergelijking met het origineel kiezen ze wel voor een tempo anno nu wat het nummer wel ten goede komt.
Oh Well behoeft geen introductie en blijft heel erg bij de versie van Fleetwood Mac. Opvallend is de stem van Gillan die hier bijzonder goed en zuiver klinkt ondanks zijn leeftijd. Het loont zeker de moeite om de videoclip die erbij gemaakt is te bekijken. Deze past helemaal in het verhaal van dit album. Morse krijgt in dit nummer de mogelijkheid om in de solo lekker te rocken in zijn bekende stijl. Toegegeven je moet openstaan voor zijn vibrato wat sommigen mensen toch wat tegen staat.
Jenny Take A Ride van Mitch Ryder & The Detroit Wheels werd ook in de sixties opgenomen. Dat ze een nummer van hem op plaat zetten is niet zo gek. Blackmore gaf in een interview vorig jaar al toe dat deze band als voorbeeld diende bij het nummer Kentucky Woman dat hij in 1968 met de band opnam voor hun tweede album The Book of Taliesyn. Al was dat nog zonder Gillan en Glover natuurlijk.
Let the Good Times Roll is ook al zo’n a-typisch Purple arrangement. Het komt nog het meest in de buurt van Wring That Neck. Kortom echt een bigband/jazznummer. Dit keer dan met wel met vocalen.
In veel nummers lijkt meer dan anders plaats te zijn voor piano waar Purple traditioneel gezien toch de band met de Hammond-sound is. Gelukkig staan er ook nog blues(rock) klassiekers op in de zin van Shape of Things van The Yardbirds en White Room van Cream. Van beide nummers is het haast onmogelijk om niet te vergelijken met het origineel, wellicht dat ze er daarom voor gekozen hebben om niet te veel van de originele opnames af te wijken. Ondanks dat ik enorme fan ban van de Cream uitvoering, vind ik de toetsenpartij toch wel een dimensie toevoegen. Zeker het luisteren waard dus.
De afsluiter van dit tussendoortje is een medley omdat er blijkbaar te weinig plek was voor een zelfstandig plekje op de plaats voor deze nummers. Nummers die we van met name de Smoke on The Water-Riff intro van Steve kennen. Zo komen Dazed and Confused, Gimme Some Lovin’ en Green Onions voorbij.
Voor de Purple fans is dit album een leuk tussendoortje waarbij vooral het woord ‘fun’ op zijn plaats is. Je kan horen (en in de video’s zien) dat de mannen veel plezier hebben beleefd aan het opnemen van dit album.
Ik heb begrepen dat er ondertussen wel plannen zijn voor een nieuwe plaat met origineel Purple werk en dat is maar goed ook want deze mannen zijn volgens mij nog lang niet uitgerockt.
Tracklist:
01. 7 and 7 Is
02. Rockin’ Pneumonia and the Boogie Woogie Flu
03. Oh Well
04. Jenny Take a Ride!
05. Watching the River Flow
06. Let the Good Times Roll
07. Dixie Chicken
08. Shapes of Things
09. The Battle of New Orleans
10. Lucifer
11. White Room
12. Caught in The Act
Website: https://deeppurple.com/