Rockcolumn: Mick Taylor – Meer Dan Een Stone

De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’

Tekst: Tom Wouters

Mick Taylor – Meer Dan Een Stone

Zestien was-ie toe hij, tijdens een optreden van John Mayall’s Bluesbreakers in Welwyn Garden City (UK), zichzelf uitnodigde als stand-in voor Bluesbreakers-gitarist Eric Clapton, die die avond kennelijk wat anders te doen had. Tot grote verbazing van ‘bluesvader’ Mayall speelt het jochie de sterren van de hemel, maar nog voor Mayall de kans krijgt met hem te spreken, heeft Mick Taylor samen met zijn vriendjes het etablissement al verlaten.

Ruim een jaar later heeft Mayall weer een vacature voor een gitarist. Kort na het optreden in Welwyn heeft Clapton de groep verlaten en is opgevolgd door Peter Green, die na nog geen jaar Bluesbreaker te zijn geweest alweer vertrokken is om zijn eigen band, Fleetwood Mac, op te richten. Mayall denkt onmiddellijk aan dat jochie, dat in Welwyn zoveel indruk maakte, maar weet niet eens hoe hij heet, laat staan dat hij over een adres of telefoonnnummer beschikt. Dus plaatst hij een advertentie in Melody Maker onder de kop Guitarist Wanted. Tot zijn grote opluchting is Mick Taylor één van de eersten die reageert. Audities zijn niet nodig, vanaf die dag is de 17-jarige Mick Taylor de gitarist van de Bluesbreakers. Taylor speelt van 1966 tot 1969 de blues met John Mayall.

Als Brian Jones in juni 1969 onder zachte dwang uit de Stones is gestapt, is het John Mayall die Mick Jagger adviseert Mick Taylor als vervanger te rekruteren. Als 20-jarige maakt Taylor zijn podiumdebuut bij de Rolling Stones voor 250.000 toeschouwers tijdens het fameuze Hyde Parkconcert op 5 juli 1969, de show die een tribuut werd voor de twee dagen ervoor overleden Brian Jones.

Tot 1974 is Mick Taylor gitarist bij de Stones, maar op de een of andere manier past de bescheiden jongen niet zo in de door de Glimmer Twins Jagger & Richards gedomineerde band. Vooral zijn relatie met Richards, die Taylor’s gitaarstijl een beetje te sophisticated en te weinig rock ‘n’ roll vindt, is moeizaam.

Voor het album ‘It’s Only Rock ‘n’ Roll’ schrijft Taylor samen met Mick Jagger een aantal songs, omdat Keith Richards regelmatig in één van zijn landhuizen zijn heroïneroes lag uit te slapen in plaats van in de studio aan songs te werken. En hoewel Jagger hem beloofd had dat hij daarvoor de songwritingcredits zou krijgen, staat op de hoes van het album zoals gewoonlijk ‘written by Jagger and Richards’ achter die titels.
Hetzelfde gebeurt met songs die Jagger met Taylor schreef die later op ‘Sticky Fingers’ verschijnen. “One of the things I got angry about was that Mick had promised to give me some credit for some of the songs – and he didn’t. I believed I’d contributed enough. Let’s put it this way – without my contribution songs like Till The Next Goodbye, Time Waits For No One, Sway and Moonlight Mile, would not have existed.”

Het zijn dit soort problemen en het feit dat het overmatige drugsgebruik in en rond de Stones de spuigaten uitloopt, die Mick Taylor ertoe brengen eind 1974 de Stones te verlaten.

Mick Taylor startte daarna een solocarrière, een lange reis waarin hij met talloze grote en minder grote collegamuzikanten speelde. Opvallend daarbij is dat hij met enige regelmaat als gastmuzikant voor zijn vroegere werkgevers Mayall en (later) de Stones optrad.

Zowel Mayall als Jagger beschouwen hem nog altijd als de misschien wel beste gitarist waarmee ze ooit gewerkt hebben. Of zoals Mick Jagger in een interview in Rolling Stone Magazine zei: “I think Mick Taylor had a big contribution to our music. He was a very fluent, melodic player, which we never had, and we don’t have now. Neither Keith nor Ronnie Wood (who replaced Taylor) plays that kind of style. It was very good for me working with him.”