Recensie: Malcolm Wells & The Two-Timers – Hollerin’ Out Loud
Malcolm Wells & The Two-Timers – Hollerin’ Out Loud
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2021
Tekst: Fons Delemarre
Een uitmuntend bluesalbum
Met ‘Hollerin’ Out Loud’ bewijst Malcolm Wells weer eens hoe moeilijk het is precies aan te geven waaraan een bluesalbum moet voldoen om het predicaat goed/uitstekend/ uitmuntend te krijgen. Voor de duidelijkheid: Malcolm Wells en The Two-Timers hebben zo’n album gemaakt. Maar welke kenmerken en kwaliteiten hééft een uitmuntend bluesalbum dan?
Om te beginnen Energie. Lee Brilleuax (Dr. Feelgood), Rory Gallagher en Guy Forsyth zijn voorbeelden van bluesmuzikanten met ongebreidelde energie. Opvallend genoeg alle drie geen wereldzangers, zeker geen geschoolde vocalisten, maar wel performers waar je niet omheen kunt. Ze komen naar je toe, grijpen je bij je lurven en laten je niet meer los. Forsyth deed dat letterlijk. Hij stond regelmatig achter in de zaal onversterkt (!) te zingen, terwijl zijn band op het podium verder speelde.
Energie is overigens niet hetzelfde als 100% van de tijd 100% voluit spelen. Energie, gekoppeld aan ingetogenheid, maakt Dynamiek mogelijk. Immers: ‘luid’ is alleen maar ‘luid’ ten opzichte van zachtjes, niet-luid. Net zoals ‘Snel’ vooral ‘snel’ is ten opzichte van niet snel, langzaam of loom.
Down to earth musiceren (het vermijden van onnodige en ongeïnspireerde moeilijkdoenerij) helpt ook heel erg. Tien goed geplaatste noten zeggen vaak meer dan een spervuur van tientallen noten.
Nog moeilijker criterium: catchy songs/composities. Die kwaliteit is lang niet altijd makkelijk te herkennen. Want hoe komt het dat ‘oerversies’ van ingesleten bluesnummers lang niet altijd de publieksbekendheid hebben gekregen, die latere vertolkers het nummer wél hebben kunnen geven. Voorbeeld: Need Your Love So Bad staat in de versie van Fleetwood Mac in ons collectieve geheugen gegrift. Peter Green c.s. hebben kans gezien het ruwe materiaal uit te laten groeien en te polijsten tot het pareltje dat we al tientallen jaren kennen. Ongeacht het feit dat bijv. James Brown er ook een prachtige versie van gemaakt heeft. Het origineel van Little Willie John (geschreven door -of samen met- zijn broer Mertis John Jr.) heeft altijd de cultstatus ‘obscuur’ behouden. Het onderkennen van de intrinsieke kwaliteit (de mate waarin een song catchy is, bijv.) van een nummer blijkt een deskundigheid op zich.
Terug naar Malcolm Wells.
Wells (zang, mondharmonica) heeft de kneepjes van het vak geleerd door jarenlang te spelen met muzikanten als Lee McBee, James Harman, Smokin’ Joe Kubeck & Bnois King en Mike Morgan & The Crawl. Op zijn eerste eigen album wordt hij begeleid door Dwight Dario (drums), Patrick Recob (bas) en Matt Woods (gitaar).
Openingsnummer Call My Name zet meteen de toon. Een nummer zoals dat op de eerste albums van The Fabulous Thunderbirds stond. Geen opsmuk, recht-voor-zijn-raap Texas-style rock en blues. Altijd voorzien van een lekkere rif op gitaar of mondharmonica. Walk It Slow klinkt precies zoals de titel aangeeft. De zanger zingt niet, maar vertelt en de gitarist speelt een ’solo’ van welgeteld vier keer dezelfde noot. Weinig, dat is waar, maar wel zéér to the point.
Muffin Top heeft een swampy Creedence-sound, Night And Day is een lekkere shuffle en het instrumentale, funky State Fair Tattoo leunt lekker zwaar op de mondharmonica van Wells. De door Wells ingetogen gezongen ballad Gentlemen’s Bet (Fleetwood Mac oude stijl) geeft gitarist Woods de kans zijn bluesskills te tonen. Overigens zonder te proberen de fluwelen toon van Peter Green te imiteren. Verstandig…
De term Squawkin’ blijkt vooral te horen bij krijsende vogelgeluiden. Díe hoor je niet op deze track, wel een mondharmonica les voor gevorderden!
Six Feet Apart en vooral That’s What I like zijn tamelijk obligate nummers, maar op ‘scheidingssong’ Divorce Decree vertolken Wells en gitarist Woods de narigheid van scheidingsperikelen overtuigend. Blues, dus.
De uptempo gespeelde afsluiter Number 9 is vernoemd naar en klinkt als een voortjagende trein, met drums als een stoommachine en de mondharmonica als stoomhoorn. Heerlijk energiek, fris en zeer goed klinkend debuutalbum, dit ‘Hollerin’ Out Loud.
Goed vertolkte, ols school Amerikaanse bluesrock. Zonder fratsen.
Tracks:
01. Call My Name
02. Walk It Slow
03. Muffin Top
04. Night And Day
05. State Fair Tattoo
06. Gentlemen’s Bet
07. Squawkin’
08. Six Feet Apart
09. That’s What I Like
10. Divorce Decree
11. Number 9