Recensie: Pilgrim – No Offense, Nevermind, Sorry
Pilgrim – No Offense, Nevermind, Sorry
Format: CD – vinyl LP – Digital / Label: Horton Records
Release: 2021
Tekst: Peter Marinus
Het heeft even geduurd maar hier is dan eindelijk het tweede album van de band Pilgrim uit Tulsa.
Een band, die in 2008 ontstond en momenteel bestaat uit Beau Robertson (gitaar, zang), Jesse Aycock (zie hier de recensie van Jesse Aycock) (gitaar, lap steel, dobro), Paddy Ryan (drums), Aaron Boehler (bas), John Fullbright (keyboards, accordeon, harmonica) en Stephen Lee (gitaar) aangevuld door gast Michael Stubbs (saxofoon).
De band zit overduidelijk in het Americana hoekje maar weet hier een breekbaar eigen geluid aan te geven.
Darkness Of The Bar opent het album. Een zeer loom wiegend nummer met een JJ Cale-achtige bluesy luiheid. In de prachtige intieme ballad Out Of Touch waart de geest van Bob Dylan rond.
Down is één van de hoogtepunten van het album. Een dromerig Americana-popnummer met warm voorbij zwevende gitaarscheuten. In sommige nummers zit een soulvol geluid zoals het groovende Katie, een cover van het Fred Eaglesmith nummer, met lekker bijtend gitaarwerk.
Ook Lefty klinkt soulvol maar dan op een manier, die je vroeger ook bij bands als Aztec Camera en the Waterboys tegenkwam.
In Backslider blijkt dat een soulvol geluid ook behoorlijk desolaat kan klinken. High On The Banks is voorzien van een zwaar gonzend Crazy Horse geluid en is een vrij donker broeierig nummer.
Dat donkere geluid keert terug in de afsluiter van het album, Rodeo Man, waarin de broeierige loeiende harmonica een voorname rol speelt.
Dit tweede album van Pilgrim was het lange wachten zeer zeker waard!
Tracklist:
01. Darkness Of The Bar
02. Out Of Touch
03. Down
04. Pray For You
05. Katie
06. Hallelujah Moment
07. Lefty
08. High On The Banks
09. Backslider
10. Scar Across My Heart
11. Rodeo Man