Rockcolumn: Peter Green – Off He Went…
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Peter Green – Off He Went…
Ik herinner me een onscherpe foto in Melody Maker; het zal 1972 of 1973 zijn geweest. Een foto van een dikke man met slordig, donker krullend, lang haar en dito baard. De man maakt een afwerend gebaar in de richting van de fotograaf.
De foto is nieuws; nieuws over een man die door de kinderen in de buurt The Hermit wordt genoemd. Een kluizenaar, die door alles en iedereen met rust wil worden gelaten.
“Peter should have never taken acid. He was charming, amusing and just a wonderful person, but off he went and never came back”, vertelt zijn vriend Mick Fleetwood later.
In 1970 heeft Peter Green plotseling het op dat moment zeer succesvolle Fleetwood Mac verlaten. Eén van de grootste talenten die de Britse rockwereld heeft voortgebracht, verdwijnt en raakt sindsdien zijn gitaar niet of nauwelijks meer aan.
Bij gebrek aan echte informatie wemelt het aanvankelijk nog van de geruchten over Peter Green. Maar naarmate de jaren verstrijken en een nieuw Fleetwood Mac in Amerika met typisch adult orientated rock grootse successen viert, verstomt de berichtgeving over de gitarist, die prachtige songs schreef als Oh Well, The Green Manalishi, Black Magic Woman, A Fool No More, Rattleshake Snake en Looking For Somebody.
Af en toe duikt zijn naam op in interviews met leden van Fleetwood Mac en heel soms verschijnt er nog een plaat met muziek van Peter Green. Muziek die niet in de schaduw kan staan van de muziek die hij tien jaar eerder maakte.
Bijna 30 jaar na de grote successen van Peter Green’s Fleetwood Mac wordt het verloren talent van Green herontdekt. Talloze bekende Britse en Amerikaanse muzikanten spelen zijn songs op twee cd’s die onder de naam ‘Peter Green’s Songbook’ verschijnen.
Mooier wellicht nog is de ode, die de sterk door Green beïnvloedde Engelse bluesrock gitarist Bernie Marsden op de plaat zette onder de titel ‘Green and Blues’, met als absolute hoogtepunt het schrijnende Man Of The World.
Een song waarover Mick Fleetwood in 1995 zegt: “This is the song that breaks my heart. This is Peter Green crying out and I now wish I’d realised that at the time, because as a friend I might have been able to help him.”
Veel mensen hoopten dat Peter Green ooit nog eens zijn gitaar zou oppakken en weer als vanouds de sterren van de hemel zou spelen. Maar….
“….off he went and never came back.”
