In de Jaren ’60 en ’70 verscheen een groot aantal albums van artiesten, die bij het grote publiek nooit bekend raakte. Daardoor was dit soort albums gedoemd om in de zogenaamde “uitverkoopbakken” te belanden. Hopend, dat er een persoon langs zou komen, die nieuwsgierig genoeg zou zijn om de betreffende artiest eens te gaan uitproberen.
Om die artiesten nu eens uit de vergetelheid te trekken zijn we begonnen met de rubriek:
“Who Are You”
Tekst: Peter Marinus
Voor velen onder ons zal de naam Mallard nu niet direct een belletje doen rinkelen. Toch hadden we hier te maken met een Amerikaanse band, die voor een groot deel bestond uit ex-Captain Beefheart & the Magic Band leden.
Nadat het Beefheart album ‘Unconditionally Guarenteed’ in 1974 genadeloos flopte verlieten Bill Harkleroad(ook bekend als Zoot Horn Rollo), Mark Boston(bekend als Rockette Morton) en Art Tripp (bekend als Ed Marimba) de Magic Band om hun eigen band, Mallard, te formeren. Dat werd ze niet bepaald in dank afgenomen door de Captain, die hun daarna als “ een bende charlatans” afschilderde.
Al snel haalde de voormalige Beefhearters zanger Sam Galpin bij de band. Een zanger, die o.a. actief was geweest in formaties als the Champs en the Coasters.
De band Mallard is vernoemd naar de gelijknamige stoomlocomotief, die sinds 1938 het snelheids werelduurrecord voor stoomlocomotieven bezit. Deze stoomlocomotief is ook te zien op de hoes van het debuutalbum ‘Mallard’ uit 1975.
Een album waarop ook de latere the Who toetsenist John “Rabbit” Bundrick en percussionist Barry Morgan mee deden. Als drummer is op het album John French te horen, die na de opnames al snel weer naar Captain Beefheart zou terugkeren.
Niet verwonderlijk bevatte het album bluesy Little Feat-achtige songs met een flinke Captain Beefheart invloed.
De opvolger ‘In A Different Climate’ kwam in 1976 uit en werd in Wales opgenomen. Ook Art Tripp was weer teruggekeerd naar Captain Beefheart en werd vervangen door George Dragotta en toetsenist John Thomas (ook al ex-Beefheart).
Dit tweede album flopte al net zo genadeloos als hun debuutalbum.
Het gevolg was dat de band Mallard hierna ontbonden werd.
Het Virgin label bracht de beide Mallard albums in 1994 als CD uit.
Mallard is wederom een typisch voorbeeld van een prima band, die nooit de erkenning heeft gekregen die ze wel degelijk verdiende.